WSPOMNIENIE JANA PAWLA DRUGIEGO

KasiaKubus · Administrator

Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się z Czańca koło Kęt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Ród Kaczorowskich pochodzi z Michalowa k. Szczebrzeszyna.
Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach
Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach

Karol Wojtyła został ochrzczony w kościele parafialnym dnia 20 czerwca 1920 roku przez księdza Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzicami chrzestnymi Karola Wojtyły byli Józef Kuczmierczyk, szwagier Emilii Wojtyły, i jej siostra, Maria Wiadrowska[2]. Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii bł. Karola Habsburga.

Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca – wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Matka pracowała dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukończeniu wadowickiego gimnazjum studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie mieli jeszcze jedno dziecko – Olgę, która zmarła po urodzeniu.

W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu ojciec.

Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku.
Ks. Figlewicz z ministrantami
Ks. Figlewicz z ministrantami

Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką. Już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. Katecheta ten miał znaczny wpływ na rozwój duchowy młodego Karola Wojtyły.

Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem – występował w przedstawieniach Kółka Teatralnego stworzonego przez polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im. Michaliny Mościckiej i męskiego im. Marcina Wadowity (zobacz też: Teatr).

Studia i dojrzewanie duchowe

14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, która umożliwiała podjęcie studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. Karol Wojtyła wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia rozpoczął w październiku 1938 roku.

W pierwszym roku studiów Karol przeprowadził się wraz z ojcem do rodzinnego domu matki przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie. Czas od października 1938 do lutego 1941 roku to okres wytężonej nauki Karola na studiach, spotkań grupy literackiej, a także tworzenia własnej poezji. W lutym 1940 poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchowego. Był to Jan Tyranowski, krakowski krawiec, poza swą pracą zawodową zafascynowany duchowością chrześcijańską, w tym mistyką. Tyranowski prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża.

Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej, udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie.

Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów.

Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada 1946[3] otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.

Był to też okres rozwoju literackiego. Pierwszy zbiór wierszy Renesansowy psałterz, powstały 1939 roku (wydany dopiero w 1999), ma jeszcze charakter poetyckich pierwocin, jest też wyrazem hołdu dla wielkiej tradycji, w tym dla Jana Kochanowskiego. Wczesną dojrzałość młodego poety ujawniają utwory powstałe podczas wojny, w tym poemat Pieśń o Bogu ukrytym, o charakterze wizyjnym i mistycznym, nawiązujący twórczo do św. Jana od Krzyża. Jako poeta Wojtyła łączył precyzję stylu oraz intelektualizm z wizyjnym charakterem ekspresji lirycznej. Tworzył poezję metafizyczną.

Kapłaństwo. Praca naukowa i twórcza
Karol Wojtyła jako wikary w Niegowici
Karol Wojtyła jako wikary w Niegowici

13 października 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet w Rzymie). Przez okres studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude.

Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał po łacinie rozprawę doktorską Zagadnienie wiary u świętego Jana od Krzyża (tytuł oryginału: Questio de fide apud sanctum Ioannem de Cruce). Dla potrzeb doktoratu nauczył się języka hiszpańskiego, by czytać teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce.
Karol Wojtyła na spływie kajakowym
Karol Wojtyła na spływie kajakowym

W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i podróży z młodzieżą po Polsce. Wolny czas zawsze starał się spędzać z chłopcami i dziewczętami na łonie natury. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam też założył mieszany chorał gregoriański. Nadal często wyprawiał się na wycieczki z młodzieżą. Podczas wielu wycieczek ksiądz Wojtyła starał się zmylić ówczesną milicję i dlatego zdejmował sutannę i kazał nazywać się "wujkiem".

Otwierał się intensywny i twórczy okres pracy naukowej, a także literackiej. W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. Dużo uwagi poświęcał także pracy publicystycznej, pisał eseje filozoficzne (np. Personalizm tomistyczny – o Tomaszu z Akwinu, O humanizmie św. Jana od Krzyża) i szkice. Często publikował w krakowskich periodykach katolickich: miesięczniku "Znak" i "Tygodniku Powszechnym". W związku z habilitacją podjął systematyczne studia nad myślą etyczną fenomenologa Maxa Schelera, którego pisma czytał w oryginale niemieckim. Pisał wiele m.in. na temat chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maksa [taka spolszczona wersja imienia w tytule] Schelera została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.

Karol Wojtyła powrócił do przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykłady obejmowały głównie teologię moralną i etykę małżeńską, ale ogarniały też szeroko pojętą historię filozofii. Były precyzyjne i trudne, Wojtyła ujmował jednak studentów jako profesor wprawdzie wymagający, lecz życzliwy, otwarty na rozmowę i sprawiedliwy.

Biskup, kardynał, myśliciel
Ulica Franciszkańska 3. "Okno papieskie" nad bramą wjazdową do pałacu biskupiego w Krakowie
Ulica Franciszkańska 3. "Okno papieskie" nad bramą wjazdową do pałacu biskupiego w Krakowie

W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współkonsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław Kominek. W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych.

Jako biskup przyjął, zgodnie z obyczajem, hasło przewodnie swej posługi. Brzmiało: "Totus Tuus" (łac. 'Cały Twój'). Kierował je do Matki Chrystusa. Inspiracją stał się barokowy pisarz ascetyczny francuski św. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego książka Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, z której Wojtyła przejął koncepcję "niewolnictwa duchowego", rozumianą jako dobrowolne i ufne oddanie się w opiekę Matce Boskiej.

30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.

Jako pasterz diecezji starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących, wiele jeździł poza Kraków. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory (w tym bliskie sobie zgromadzenie albertynów, założone przez św. Adama Chmielowskiego, Brata Alberta). W roku 1965 otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej, której Dzienniczek poznał wcześnie, a jej orędzie Miłosierdzia Bożego traktował jako bliskie sobie. Z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry (w wolnych chwilach po prostu wędrując po górach). Utrzymywał dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym.

Był to nadal okres owocnej pracy twórczej, pisarskiej. Ogłosił drukiem (pod pseudonimem Andrzej Jawień) dramaty; Przed sklepem jubilera i jak misterium ujęte Promieniowanie ojcostwa, także poematy. Wydał w 1969 swą najważniejszą książkę filozoficzną, obszerną monografię z zakresu antropologii Osoba i czyn, która zyskała żywy oddźwięk za granicą, a w 1972 – książkę o II Soborze Watykańskim. Z trudem (ze względu na liczne obowiązki duszpasterskie i ograniczony czas) lecz systematycznie prowadził dalej wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, kształtując tam swą szkołę badawczą z zakresu etyki.

Zyskał dojrzałość jako myśliciel, sięgając do rozległej tradycji filozoficznej (grecka etyka klasyczna, św. Tomasz z Akwinu, fenomenologia), lecz też do Biblii i do mistyki (zawsze mu bliski święty Jan od Krzyża) i budując harmonijnie koncepcję z pogranicza filozofii oraz teologii: człowieka jako integralnej osoby. Człowiek jest zadomowiony pośród świata jako byt cielesno-duchowy, otwarty na transcendencję, a godność i wolność dał mu Bóg. Wojtyła stał się tak wybitnym przedstawicielem personalizmu. Swoje poglądy stosował też i przedstawiał w pracy duszpasterskiej.

Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z, nazwanym tak potem przez siebie, "prymasem Tysiąclecia", ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości. Jako kardynał odbywał podróże zagraniczne, zapraszany też przez środowiska uniwersyteckie. Wiosną 1976 papież Paweł VI zaprosił go do Watykanu, by głosił tam rekolekcje wielkopostne (wydane potem jako książka).

Odsłuchaj
Ogłoszenie wyboru Jana Pawła II 16 października 1978. Ogłasza kardynał protodiakon Pericle Felici.

Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.

Wykładniki pontyfikatu
Papież Jan Paweł II podczas Audiencji Generalnej w dniu 29 września 2004 na Placu św. Piotra w Rzymie
Papież Jan Paweł II podczas Audiencji Generalnej w dniu 29 września 2004 na Placu św. Piotra w Rzymie

Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni). Długość jego pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika – Jana Pawła I – który papieżem był jedynie 33 dni.

Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340 osób. To, czy kanonizował więcej świętych, niż wszyscy poprzedni papieże razem wzięci, jest trudne do dowiedzenia, ponieważ wiele zapisów wczesnych kanonizacji jest niekompletnych, zaginionych lub niedokładnych.

Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej kardynałów, niż którykolwiek z jego poprzedników. Na dziewięciu konsystorzach papież kreował kardynałami 231 duchownych katolickich (Zobacz więcej: Kardynałowie z nominacji Jana Pawła II).

W 1989 roku Jan Paweł II otrzymał, wyjątkowo jako jedyny laureat, nagrodę Wiktora przyznawaną przez Akademię Telewizyjną (Wiktory 1989).

Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm.[potrzebne źródło]

Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.

Polak-papież

Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza "Słowiański papież". Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku.

Papież jest także honorowym obywatelem wielu polskich miast.

Zamach na Jana Pawła II

W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Do pełni zdrowia jednak nigdy nie wrócił. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę.
Tablica upamiętniająca zamach na JP II
Tablica upamiętniająca zamach na JP II

Wierni dostrzegli pewien związek. Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fátimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Papież nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi, ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu.

W marcu 2006 komisja śledcza włoskiego parlamentu powołana dla ustalenia odpowiedzialności obywateli włoskich podejrzanych o współpracę z KGB, ustaliła bezsprzecznie, że rozkaz zabicia papieża wydał osobiście I sekretarz KC KPZR Leonid Breżniew, a zatwierdziło Biuro Polityczne m. in. Michaił Gorbaczow. Ali Agca działał na zlecenie bułgarskiej służby bezpieczeństwa, której działania miało inspirować radzieckie KGB. Badania archiwów ujawniły, że istniała szansa na udaremnienie zamachu. Niestety sygnały ostrzegawcze przekazane przez amerykańską CIA zostały zlekceważone.[potrzebne źródło] Po zamachu otoczenie papieża wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa (m. in. papamobile został odpowiednio opancerzony).

2 lutego 1983 funkcjonariusze SB, pracownicy grupy "D" podjęli próbę skompromitowania Jana Pawła II przed jego II Podróżą Apostolską do Polski, podrzucając do mieszkania redaktora Tygodnika Powszechnego ks. Andrzeja Bardeckiego spreparowany pamiętnik Ireny Kinaszewskiej, znajomej Wojtyły.[4]

Podróże
Papież na lotnisku w Gdyni – 11 czerwca 1987
Papież na lotnisku w Gdyni – 11 czerwca 1987
Jan Paweł II w parlamencie Rzeczypospolitej Polskiej w 1999 roku
Jan Paweł II w parlamencie Rzeczypospolitej Polskiej w 1999 roku
Zobacz więcej w osobnym artykule: Podróże apostolskie Jana Pawła II.

Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in. pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię (od roku 1534 Kościół Anglii nie uznaje władzy zwierzchniej Stolicy Apostolskiej). Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi prozelityzm.

Jan Paweł II jako papież odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy), Francję (7 razy).

Podróże apostolskie do Polski:

* I pielgrzymka (2–10 czerwca 1979)
* II pielgrzymka (16–23 czerwca 1983)
* III pielgrzymka (8–14 czerwca 1987)
* IV pielgrzymka (1–9 czerwca, 13–20 sierpnia 1991)
* V pielgrzymka (22 maja 1995)
* VI pielgrzymka (31 maja–10 czerwca 1997)
* VII pielgrzymka (5–17 czerwca 1999)
* VIII pielgrzymka (16–19 sierpnia 2002)

Podróże apostolskie we Włoszech (niektóre):

* 29 października 1978 – Mentorella
* 20 – 22 maja 1985 – Mediolan
* 8 – 10 maja 1993 – Sycylia
* 5 września 2004 – Loreto

Papież a wyznawcy judaizmu

Jan Paweł II wygłosił wiele przemówień i napisał dużą ilość listów na temat stosunku chrześcijan do społeczności żydowskiej. Skupił się nie tylko na tragedii holocaustu, ale również na aspektach teologicznych w relacjach między chrześcijaństwem a Narodem Wybranym, rozwijając i wprowadzając w praktykę myśl zaistniałą w dokumencie soborowym Nostra Aetate. Wedle watykanistów, należy widzieć w tej papieskiej wrażliwości echa jego przeżyć sprzed II wojny światowej i zwłaszcza z czasów wojennych. Potępił antysemityzm, który nazwał nie do pogodzenia z chrześcijaństwem. W okresie Wielkiego Jubileuszu roku 2000 dokonał historycznego wyznania win Kościoła – w tym win względem Żydów. Ważnymi etapami pojednawczymi były:

* wizyta w Wielkiej Synagodze w Rzymie 13 kwietnia 1986 roku – pierwsza papieska wizyta w synagodze praktycznie od początku chrześcijaństwa,
* pielgrzymka do Ziemi Świętej (20-26 marca 2000), w czasie której modlił się przed Ścianą Płaczu.

Ekumenizm i stosunki międzyreligijne

Wiele czasu poświęcił budowie jedności pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi. Sam podkreślał także ważność ekumenizmu w jego pontyfikacie, m.in. w encyklice Redemptor hominis: nigdy nie przestanę tego podkreślać i będę popierał każdy wysiłek podejmowany w tym kierunku na wszystkich płaszczyznach, w których spotkamy naszych braci chrześcijan.

Jan Paweł II wielką wagę przywiązywał do stosunków z ludźmi innej wiary, nie tylko w ramach chrześcijaństwa, ale także członków innych religii i ateistów. W 1999 r. papież ucałował Koran przywieziony w prezencie przez muzułmańskich duchownych. Osobiście uczestniczył we wspólnym trwaniu w modlitwie w Asyżu przedstawicieli kilkudziesięciu religii światowych.

Zwyczaje Jana Pawła II
Obelisk upamiętniający nadanie Roma Termini w Rzymie imienia Jana Pawła II
Obelisk upamiętniający nadanie Roma Termini w Rzymie imienia Jana Pawła II

Za pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu papieżowi, nastąpiły ogromne zmiany w Watykanie, a także w postrzeganiu osoby papieża przez społeczność zarówno katolicką jak i pozostałych chrześcijan oraz wyznawców innych religii. Zaraz po swoim wyborze na Stolicę Apostolską Jan Paweł II nie pozwolił prymasowi Wyszyńskiemu uklęknąć przed sobą. Pierwsze przemówienie wygłosił po włosku, a więc w języku narodu, do jakiego przemawiał. Do tej pory przyjęte było, że papież zawsze swoje pierwsze przemówienie wygłasza po łacinie. To był dopiero początek wielkich zmian. Należą do nich:

* liczne pielgrzymki (zagraniczne oraz parafii we Włoszech),
o zwyczaj całowania ziemi kraju, do którego przybywał z pielgrzymką,
o msze święte dla wielkich tłumów, organizowane na stadionach, lotniskach, placach itp.,
o wygłaszanie całych homilii lub choćby krótkich sentencji w języku kraju, do którego przybywał z pielgrzymką (porozumiewał się swobodnie w językach: polskim, włoskim, francuskim, niemieckim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim, łacinie i klasycznej grece),
o udział zespołów folklorystycznych w czasie mszy,
* spotkania z duchownymi innych wyznań oraz odwiedziny świątyń różnych religii (chrześcijańskich oraz niechrześcijańskich),
* udział w przedsięwzięciach artystycznych: koncertach, występach zespołów, projekcjach filmowych,
* wykonywanie kapłańskich posług
* prywatne spotkania z wiernymi,
* bezpośrednie spotkania z ludźmi w trakcie pielgrzymek,
* żarty i bezpośredniość w kontaktach z ludźmi.

Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Nie zmieniło się to nawet po zamachu.

Papież młodych

Jan Paweł II chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 roku, który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w Polsce w Częstochowie w 1991 roku).

Choroba i śmierć
Tłumy wiernych oczekujących w kolejce, aby oddać hołd Janowi Pawłowi II (5 kwietnia 2005)
Tłumy wiernych oczekujących w kolejce, aby oddać hołd Janowi Pawłowi II (5 kwietnia 2005)

Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież ustanowił nawet Światowy Dzień Chorego.

Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie.
Wikinews
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat śmierci Jana Pawła II
Wikinews
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat ujawnienia testamentu Jana Pawła II

Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiograf wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu[potrzebne źródło].

7 kwietnia 2005 opublikowany został testament Jana Pawła II.

Pogrzeb
Zobacz więcej w osobnym artykule: Żałoba w Polsce po śmierci Jana Pawła II.
Ciało Jana Pawła II, wystawione w Bazylice Św. Piotra. W tle widać obecnego prezydenta USA George'a W. Busha, jego żonę Laurę Bush, byłego prezydenta George'a H. W. Busha, byłego prezydenta Billa Clintona, sekretarz stanu Condoleezzę Rice i Andy'ego Carda.
Ciało Jana Pawła II, wystawione w Bazylice Św. Piotra. W tle widać obecnego prezydenta USA George'a W. Busha, jego żonę Laurę Bush, byłego prezydenta George'a H. W. Busha, byłego prezydenta Billa Clintona, sekretarz stanu Condoleezzę Rice i Andy'ego Carda.
Wikiźródła
Zobacz w Wikiźródłach tekst
homilii kardynała Ratzingera
Wikinews
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat pogrzebu Jana Pawła II

Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności) ustawiono wprost na rozłożonym na bruku placu św. Piotra dywanie. Mszy świętej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i patriarchów katolickich Kościołów wschodnich przewodniczył dziekan kolegium, kardynał Joseph Ratzinger (11 dni później wybrano go na nowego papieża – Benedykta XVI). Uczestniczyło w niej na placu św. Piotra ok. 300 tysięcy wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystości ludzi miało ze sobą transparenty z włoskim napisem santo subito ("święty natychmiast"). W całym Rzymie przed ekranami rozstawionymi w wielu miejscach miasta zgromadziło się 5 mln. ludzi, w tym ok. 1,5 mln. Polaków[potrzebne źródło].

Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 roku. Prosty grobowiec o głębokości 1,7 m, przykryty marmurową płytą z napisem "Ioannes Paulus II 16 X 1978 – 2 IV 2005", jest spełnieniem zapisu z testamentu, który mówił o "prostym grobie w ziemi". Grobowiec Jana Pawła II znajduje się w krypcie w pobliżu miejsca, gdzie według tradycji znajduje się grobowiec św. Piotra.

Procesji z trumną przewodniczył kardynał kamerling, Eduardo Martinez Somalo. W Grotach Watykańskich trumnę złożono w drugiej, cynkowej, którą szczelnie zalutowano, a tę w trzeciej, wykonanej z drewna orzechowego. Do trumny został włożony woreczek z medalami wybitymi w czasie pontyfikatu Jana Pawła II oraz umieszczony w ołowianym pojemniku akt, który zawiera najważniejsze fakty z okresu jego pontyfikatu. Trumny zostały opatrzone watykańskimi pieczęciami. W złożeniu trumny uczestniczyli jedynie najbliżsi współpracownicy papieża, arcybiskupi Stanisław Dziwisz i Piero Marini.

Jan Paweł II Wielki
Ulica w Akwizgranie, przemianowana z Klostergasse na Johannes-Paul-II.-Straße
Ulica w Akwizgranie, przemianowana z Klostergasse na Johannes-Paul-II.-Straße

Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych oraz w mass mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki przydomek (Leon I, Mikołaj I i Grzegorz I).

Przydomek ten pojawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kardynała Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 (nazajutrz po śmierci Jana Pawła II) oraz w publikacjach Tygodnika Powszechnego. Również nowy papież, Benedykt XVI, rozpoczął swoje wystąpienie od słów: "Po wielkim papieżu Janie Pawle II...". Wyraz temu daje często, kiedy wspomina swojego poprzednika.

Następca Jana Pawła II

Następcę Jana Pawła II konklawe wybrało 19 kwietnia 2005. Został nim jeden z najbliższych współpracowników zmarłego papieża, niemiecki kardynał Joseph Ratzinger, który przyjął imię Benedykta XVI.

Proces beatyfikacyjny
Wikinews
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat rozpoczęcia procesu beatyfikacji Jana Pawła II

13 maja 2005 papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługuje tytuł Sługi Bożego. Formalne proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem procesu został polski ksiądz Sławomir Oder.

2 kwietnia 2007 zakończyła się faza diecezjalna procesu. Wszystkie akta zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych.

Dokumenty papieskie

Zobacz też artykuł: Listy Jana Pawła II

Encykliki Jana Pawła II
Wikiźródła
Zobacz w Wikiźródłach:
Redemptor hominis
Dives in misericordia
Laborem exercens
Slavorum apostoli
Dominum et vivificantem
Redemptoris Mater
Sollicitudo rei socialis
Redemptoris missio
Centesimus annus
Veritatis splendor
Evangelium vitae
Ut unum sint
Fides et ratio
Ecclesia de Eucharistia

Encykliki to najważniejsze i podstawowe dokumenty papieskie. Jan Paweł II pisał je po polsku, jednak oficjalny charakter miała zawsze wersja łacińska tekstu, która służyła do dalszych przekładów na języki nowożytne. Zgodnie z tradycją kościelną tytuł encykliki tworzą pierwsze słowa jej oficjalnego tekstu. Poniżej podano w nawiasie tłumaczenie tytułu na podstawie polskiego tekstu. Niekiedy Jan Paweł II nadawał encyklice także podtytuł.

1. Redemptor hominis (Odkupiciel człowieka) – 4 marca 1979. Pierwsza encyklika Jana Pawła II (przyjęta z wielkim zainteresowaniem i z aprobatą), zarazem pierwsza z cyklu trynitarnego, podejmującego nową interpretację Boga jako Trójcy Świętej. Temat: Jezus Chrystus jako Syn Boży. Analiza "Boskiego" oraz "ludzkiego wymiaru Odkupienia", w tym ofiary Chrystusa na krzyżu jako przejawu miłości do każdej osoby, co ukazuje godność ludzką. Słynne zdanie: "Człowiek nie może żyć bez miłości" (a jest nią finalnie Bóg). Encyklikę interpretowano jako manifest personalizmu i humanizmu chrześcijańskiego.
2. Dives in Misericordia (Bogaty w Miłosierdziu) – Podtytuł: O Bożym Miłosierdziu; 30 listopada 1980. Druga encyklika trynitarna. Temat: Bóg-Ojciec. Analiza miłosierdzia jako najwyższego przymiotu Stwórcy: przejawu Jego miłości do każdej osoby ludzkiej, co umacnia jej godność. Osobny rozdział zawiera interpretację egzystencjalną przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15,11-32). W interpretacjach wskazywano związek z Dzienniczkiem św. Faustyny Kowalskiej, którego wizję Miłosierdzia Bożego papież analitycznie i twórczo rozwinął.
3. Laborem exercens (Z pracy) – O pracy ludzkiej – 14 września 1981
4. Slavorum apostoli (Apostołowie Słowian) – Na 1100 rocznicę dzieła ewangelizacji Św. Cyryla i Metodego – 2 czerwca 1985
5. Dominum et Vivificantem (Pana i Ożywiciela) – Podtytuł: O Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata; 18 maja 1986. Trzecia encyklika trynitarna. Temat: Duch Święty. Studium unaoczniania się Boga jako osobowej miłości. Analiza pojęć biblijnych ("ruah", "nefesh", "Parakletos"). Duch Święty zapowiedziany przez Chrystusa w toku Ostatniej Wieczerzy – jako osobowe tchnienie miłości Boga ku ludziom, przenikające świat. "Grzech' jako akt wolnej woli człowieka: zamknięcie na ducha miłości. Uznawana za najtrudniejszą encyklikę Jana Pawła II.
6. Redemptoris Mater (Matka Odkupiciela) – Błogosławiona Maryja Dziewica w życiu pielgrzymującego Kościoła – 25 marca 1987
7. Sollicitudo rei socialis (Społeczna troska) – Społeczna troska – 30 grudnia 1987
8. Redemptoris missio (Misja Odkupiciela) – O stałej aktualności posłania misyjnego – 7 grudnia 1990
9. Centesimus annus (Stulecie) – W stulecie encykliki Leona XIII Rerum Novarum – 1 maja 1991
10. Veritatis splendor (Blask prawdy) – Podstawowe problemy nauczania moralnego Kościoła – 6 sierpnia 1993
11. Evangelium vitae (Ewangelia życia) – O wartości i nienaruszalności życia ludzkiego – 25 marca 1995
12. Ut unum sint (tytuł zachowany w tekście polskim w wersji łacińskiej; sens: 'Aby byli jedno') – O działalności ekumenicznej – 25 maja 1995
13. Fides et ratio (Wiara i rozum) – O relacjach między wiarą a rozumem – 14 września 1998
14. Ecclesia de Eucharistia (Kościół dzięki Eucharystii) – Eucharystia w życiu Kościoła – 17 kwietnia 2003

Listy apostolskie – najważniejsze

1. Salvifici doloris
2. Mulieris dignitatem
3. Novo millennio ineunte (6 stycznia 2001) [5]

Adhortacje apostolskie

1. Catechesi tradendae – O katechizacji w naszych czasach – 1979
2. Familiaris consortio – O zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym – 1981
3. Redemptionis donum – O konsekracji zakonnej w świetle tajemnicy odkupienia – 1984
4. Reconciliatio et paenitentia – O pojednaniu i pokucie w dzisiejszym posłannictwie Kościoła – 1984
5. Christifideles laici – O powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II – 1988
6. Redemptoris custos – O świętym Józefie i jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła – 1989
7. Pastores dabo vobis – O formacji kapłanów we współczesnym świecie – 1992
8. Ecclesia in Africa – O Kościele w Afryce – 1995
9. Vita Consecrata – O życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i w świecie – 1996
10. Ecclesia in America – O Kościele w Ameryce – 1999
11. Ecclesia in Asia – O Kościele w Azji – 1999
12. Ecclesia in Oceania – O Kościele w Oceanii – 2001
13. Ecclesia in Europa – O Kościele w Europie – 2003
14. Pastores gregis – O biskupie, słudze Ewangelii Jezusa Chrystusa dla nadziei świata – 2003

Konstytucje apostolskie

* Sapientia Christiana – o uniwersytetach i wydziałach teologicznych – 1979
* Magnum Matrimonii Sacramentum – prawne uznanie Papieskiego Instytutu Studiów nad Małżeństwem i Rodziną – 1982
* Ut sit – o powołaniu Prałatury Personalnej Świętego Krzyża i Opus Dei – 1982
* Sacrae Disciplinae Leges – ogłoszona z okazji wprowadzenia nowego kodeksu prawa kanonicznego – 1983
* Divinus perfectionis Magister – określająca zasady postępowania beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego – 1983
* Spirituali Militum Curae – o duszpasterstwie żołnierzy – 1986
* Pastor Bonus – o odnowie i reformie Kurii Rzymskiej – 1988
* Ex corde Ecclesiae – o uniwersytetach katolickich – 1990
* Sacri canones – ogłoszona z okazji wprowadzenia kodeksu kanonów Kościołów wschodnich – 1990
* Fidei depositum – z okazji publikacji Katechizmu Kościoła Katolickiego 1992
* Universi Dominici Gregis – o wakacie Stolicy Piotrowej – 1996

Krytyka
Zobacz więcej w osobnym artykule: Krytyka papieża Jana Pawła II.

Jan Paweł II podczas swojej posługi zdobył wielkie uznanie na całym świecie, ale niektóre poglądy głoszone przez niego wywołały wyraźną krytykę. Różne środowiska spoglądały na poczynania papieża Polaka z odmiennych perspektyw, co często prowadziło do formułowania sprzecznych zarzutów wobec nauczania kolejnego następcy na stolicy Piotrowej.

Niektórzy konserwatyści widzieli w papieżu modernistę podważającego odwieczne tradycje Kościoła. Nie mogli mu darować wspierania ekumenizmu oraz szerokiego otwarcia Kościoła katolickiego na inne religie.

Jednak najgłośniejsza była krytyka z jaką Jan Paweł II spotkał się ze strony przedstawicieli ruchów laickich. Stosunek papieża do kapłaństwa kobiet stał się podstawą krytyki pochodzącej ze środowiska feministycznego. Wśród organizacji walczących z pandemią HIV kontrowersje budziły wypowiedzi papieża Polaka dotyczące zakazu stosowania wszystkich metod antykoncepcji oprócz metod naturalnych.

Wewnątrz kościoła Jan Paweł II spotkał się z krytyką ze strony zwolenników zniesienia celibatu księży. Poważnym zarzutem wobec papieża stało się oskarżenie o niewłaściwe traktowanie przypadków pedofilii pośród kapłanów. W Polsce niektórzy biskupi dostrzegli płytki stosunek rodaków do jego nauczania. Według krytyków zdolności medialne Jana Pawła II pozwalały mu na dotarcie do mas, ale ujemną stroną powszechnego uwielbienia dla papieża Polaka był nierzadko brak refleksji nad słowami, które wypowiadał.

Papież ten był również bardzo negatywnie nastawiony do teologii wyzwolenia jako nie w pełni zgodnej z wiarą katolicką. Często nie ograniczał się tylko do krytyki, ale okazywał wręcz niechęć do tego nurtu, potępił go podczas pielgrzymki do Meksyku w roku 1979. Z tego też powodu powstał konflikt między Janem Pawłem II a arcybiskupem Oscarem Romero z Salwadoru.

Testament Jana Pawła II
Wikiźródła
Zobacz w Wikiźródłach tekst
testamentu

Testament Jana Pawła II opublikowano 7 kwietnia 2005.

Twórczość i publikacje

Poezja

Karol Wojtyła jako poeta był najpierw zafascynowany Biblią i renesansem, o czym świadczy młodzieńczy zbiór wierszy (wydany po latach) Renesansowy psałterz, nawiązujący do Jana Kochanowskiego. Potem przedmiotem trwałej fascynacji stał się romantyzm, zwłaszcza Juliusz Słowacki oraz Cyprian Kamil Norwid. Swoje wczesne utwory publikował od roku 1950 w prasie katolickiej pod pseudonimami literackimi Andrzej Jawień, AJ i Piotr Jasień, a po 1961 roku – Stanisław Andrzej Gruda. Był wieloletnim współpracownikiem "Tygodnika Powszechnego".

Wojtyła uprawiał lirykę refleksyjną, precyzyjną i powściągliwą stylistycznie, często wizyjną. Współtworzy ona polską poezję metafizyczną. Dwa nieduże poematy Pieśń o Bogu ukrytym oraz Pieśń o blasku wody skupiają się wokół doświadczeń wewnętrznych człowieka w jego obcowaniu z naturą, tajemnicą bytu, a w końcu z Bogiem. Utwór Myśl jest przestrzenią dziwną to niemal filozoficzna analiza ludzkich aktów poznawczych, w tym fenomenu intelektu jako daru (po latach temat powróci w encyklice Fides et ratio). Poemat Kamieniołom rozważa moc osoby ludzkiej, jej pracę, budowanie wspólnoty z naturą i ludźmi (temat niewątpliwie nawiązuje do Norwida, a później podejmie go książka Osoba i czyn). Rozwija te myśli obszerny, z pogranicza poezji i prozy poetyckiej, utwór Wigilia wielkanocna 1966, z mistycznym motywem rozmowy z Bogiem, z tematem cierpienia i natury, wreszcie z finalną wizją ziemi jako świętej więzi człowieka i przyrody, co jest obrzędem ukazującym światło Boga.

Działalność artystyczna (wcześniej aktorstwo, później twórczość literacka) zakończyła się z chwilą jego wyboru na papieża. Wyjątkiem jest jednak wydany 6 marca 2003 Tryptyk rzymski, który sygnował już jako Jan Paweł II, poemat przyjęty z entuzjazmem przez czytelników i krytykę.

W roku 1999 udziałem Jana Pawła II ukazała się płyta kompaktowa Abbà Pater, na której znalazły się fragmenty recytowane i śpiewane przez Jana Pawła II w muzycznym opracowaniu Leonarda de Amicis oraz Stefano Mainettiego. Ten projekt muzyczny powstał dla uczczenia oficjalnych obchodów 2000-lecia chrześcijaństwa oraz jubileuszu dwudziestolecia pontyfikatu Jana Pawła II. Jest on pierwszym w historii wydawnictwem muzycznym z udziałem papieża. Powstał przy udziale Radia Watykańskiego i pod patronatem nuncjatur apostolskich w kilku krajach. Utwór Pater Noster pochodzący z płyty, ukazał się również w wersji wideo.

Znakomite interpretacje poezji Wojtyły, nagrane też na płycie, dała aktorka Danuta Michałowska, zaprzyjaźniona z nim jeszcze w czasach Teatru Rapsodycznego.

Dramaturgia, teatr

Z teatrem Karol Wojtyła zetknął się już w gimnazjum w Wadowicach, gdzie brał udział jako aktor w przedstawieniach szkolnych. Swoje zainteresowania teatralne traktował bardzo poważnie, a na kształtowanie jego osobowości jako artysty miał największy wpływ jego mistrz, reżyser teatralny Mieczysław Kotlarczyk. Brał udział w stworzonym jesienią roku 1941 przez Kotlarczyka Teatrze Słowa (później nazywanym Teatrem Rapsodycznym). W 1942, ku rozczarowaniu Kotlarczyka, Wojtyła zrezygnował z dalszej pracy artystycznej i postanowił studiować teologię w tajnym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie, a potem na konspiracyjnym Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Mimo że Karol Wojtyła w latach 40. wybrał drogę kapłaństwa, nie zerwał swoich związków z teatrem – był dramaturgiem i krytykiem teatralnym. Napisał kilka dramatów. Wczesne sztuki teatralne Wojtyły to Hiob (utwór osnuty wokół biblijnej Księgi Hioba) i Jeremiasz, także o tematyce biblijnej – oba z 1940. Uważa się, że jedna ze sztuk o tematyce starotestamentowej zaginęła w czasie wojny.

Sztuka Brat naszego Boga (powst. 1944-1950) została zainspirowana postacią żyjącego na przełomie XIX i XX wieku św. Adama Chmielowskiego, znanego jako Brat Albert. Chmielowski, malarz i teoretyk sztuki, stał się założycielem zgromadzenia albertynów, i zajmował się w Krakowie pomocą biednym, upośledzonym i chorym. Utwór Wojtyły przedstawia dylematy moralne artysty, który porzuca malarstwo, by służyć biednym. W roku 1989 Adam Chmielowski został przez Jana Pawła II kanonizowany.

Dojrzałość twórczą i, zdaniem badaczy, świetność warsztatu odsłaniają dwa późniejsze dramaty. Przed sklepem jubilera (powst. 1960) to najbardziej znana sztuka Wojtyły, wielokrotnie wystawiana w teatrze. Ma postać, jak podaje podtytuł, "medytacji o sakramencie małżeństwa", która "przechodzi chwilami w dramat". Tematem jest miłość między ludźmi: jako nadzieja lub rozczarowanie, jako uczucie i więź intymna, a w końcu jako uświęcający sakrament. Wymiaru symbolicznego nabiera postać jubilera: jest on jak ojcowski i miłujący Bóg. Miłość małżeńska okazuje się tak drogą do Stwórcy.

Ostatni dramat Wojtyły, Promieniowanie ojcostwa (powst. 1964), określony został w podtytule jako "misterium". Dotyczy podmiotowości ludzkiej, fenomenu miłości, także Boga – jako tajemnicy metafizycznej. Człowiek od samoświadomości przechodzi do czynu (Wojtyła później będzie analizował to w monografii filozoficznej Osoba i czyn), spełnia się poprzez miłość, czując się zarazem jak dziecko rozpozna istotę Boga jako miłującego Ojca ("Powraca się do ojca przez dziecko").

Styl Wojtyły-dramaturga krystalizuje się w stopniowym odchodzeniu od rozbudowanej fabuły w stronę dyskursywnego stawiania zagadnień. Jeszcze Brat naszego Boga bliski jest realizmu, ukazuje splot wydarzeń, śledzi przemiany wewnętrzne bohatera. W dramatach późnych, Przed sklepem jubilera i najbardziej radykalnym i nowatorskim (przez to prawie niewykonalnym teatralnie) Promieniowaniu ojcostwa, wydarzeń zewnętrznych jest niewiele, akcja sceniczna staje się skąpa. Mnożą się rozbudowane monologi, partie narracyjne, fragmenty zapisane jak esej (budowany jak proza poetycka). Właściwą bohaterką tych utworów staje się myśl. Tekst buduje skupioną wizję. Wojtyła wypracował swoistą "dramaturgię wnętrza" (jak to określił Bolesław Taborski), intelektualno-wizyjną. Jest to dramat metafizyczny, dla którego analogię (także inspirację) stanowią – równie trudne inscenizacyjnie – dramaty Norwida i późnego Słowackiego.

Książki, które wydał jako Karol Wojtyła

* Renesansowy psałterz – Kraków 1999; młodzieńczy zbiór wierszy, powst. przed II wojną światową
* Świętego Jana od Krzyża nauka o wierze (tytuł w innym przekładzie: Zagadnienie wiary w dziełach świętego Jana od Krzyża) – monografia na temat renesansowego mistyka hiszpańskiego; rozprawa doktorska, powst. 1948 na Uniwersytecie Angelicum w Rzymie, napisana po łacinie (tytuł: Questio de fide apud sanctum Ioannem a Cruce) o św. Janie od Krzyża, czytanym w oryginale, ogłoszona w czasopiśmie "Collectanea Theologica" XXI: 1950, a streszczenie polskie w "Ateneum Kapłańskim" 1950, z. 1; promocja doktorska w Polsce: 16 XII 1948 na Uniwersytecie Jagiellońskim; pełna wersja w przekładzie polskim (istnieją 2 tłumaczenia), jako książka: od 1991; liczne przekłady na obce języki nowożytne
* Wykłady lubelskie – Lublin, KUL, 1986; zapis wykładów z filozofii głoszonych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1954-1956
* Elementarz etyczny – Kraków 1983; szkice zamieszczane pierwotnie w "Tygodniku Powszechnym" w roku 1957
* Ocena możliwości zbudowania etyki chrześcijańskiej przy założeniach systemu Maksa Schelera. Lublin, KUL, 1959 – książka habilitacyjna na temat Maxa Schelera, czytanego w oryginale niemieckim; habilitacja przyjęta 3 XII 1953 na Uniwersytecie Jagiellońskim, ostatnia przed likwidacją Wydziału Teologicznego UJ przez władze stalinowskie
* Miłość i odpowiedzialność – Lublin, KUL, 1960; monografia przedstawiająca analizę psychologiczną, filozoficzną i teologiczną zjawiska miłości; wielokrotnie wznawiana; liczne przekłady na języki obce
* Osoba i czyn – Kraków 1969; najważniejsza monografia filozoficzna; studium z zakresu antropologii chrześcijańskiej, inspirowane przez fenomenologię i tomizm; w duchu humanizmu budowana koncepcja osoby ludzkiej jako suwerennego podmiotu; wiele przekładów na języki obce
* U podstaw odnowy. Studium o realizacji Vaticanum II – Kraków 1972; pisana przez jednego z głównych jego uczestników monografia na temat II Soboru Watykańskiego i jego dorobku intelektualnego; po 16 X 1978 liczne przekłady na języki obce
* Znak, któremu sprzeciwiać się będą – Poznań, Pallottinum, 1976 (wersja ocenzurowana przez cenzurę prewencyjną PRL); edycja pełna: Znak sprzeciwu. Paryż, Editions du Dialogue, 1980; zapis rekolekcji głoszonych w Watykanie na prośbę papieża Pawła VI
* Poezje i dramaty – Kraków, Znak, 1979; całość dorobku artystycznego autora (prócz młodzieńczych psalmów oraz późnego Tryptyku rzymskiego); utwory poetyckie, m. in. poematy; Pieśń o Bogu ukrytym, Stanisław; dramaty, m. in.: Brat naszego Boga (o malarzu św. Adamie Chmielowskim, znanym jako Brat Albert), Przed sklepem jubilera, Promieniowanie ojcostwa; także esej O teatrze słowa (na temat Teatru Rapsodycznego Mieczysława Kotlarczyka); liczne wznowienia i przekłady na języki obce
* Aby Chrystus się nami posługiwał – Kraków, Znak, 1979; zbiór esejów z całego okresu prac twórczej sprzed pontyfikatu; m. in.: Apostoł (o Janie Tyranowskim), O humanizmie św. Jana od Krzyża, Personalizm tomistyczny (o św. Tomaszu z Akwinu; także przedruk cyklu szkiców Elementarz etyczny
* Zagadnienie podmiotu moralności – Lublin, KUL, 1991; zespół rozpraw z zakresu etyki; tu przedruk książki habilitacyjnej z 1959 roku

Książki, które wydał jako Jan Paweł II

* Mężczyzną i niewiastą stworzył ich. Odkupienie ciała a sakramentalność małżeństwa – Watykan 1986; pełna, książkowa (i opatrzona przypisami) wersja środowych wykładów do wiernych; wysnuta z Biblii, a nawiązująca do encykliki Pawła VI Humanae vitae, monografia na temat, jak to nazwał autor, "teologii ciała", także godności integralnie ujętej osoby ludzkiej
* Przekroczyć próg nadziei – Lublin, 1994 KUL – ISBN 83-228-0395-8
* Tryptyk rzymski (poemat) – Kraków 2003, Wydawnictwo Literackie – ISBN 83-88971-43-3
* Dar i Tajemnica – 1996
* Wstańcie, chodźmy – Kraków 2004, Wydawnictwo św. Stanisława – ISBN 83-88971-86-7
* Pamięć i tożsamość – Kraków 2005, Społeczny Instytut Wydawniczy Znak – ISBN 83-240-0525-0

Wydawnictwa muzyczne

* Abbà Pater – Sony Music Entertainment, 1999
* Wśród nocnej ciszy z albumu Wśród nocnej ciszy... – śpiew

Ciekawostki

* Na wniosek niewidomych dzieci z Krakowa i z Lasek Jan Paweł II został 267. Kawalerem Orderu Uśmiechu, który w 1981 roku przyznała mu Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu a wręczenie miało miejsce dopiero 28 marca 1984 roku w Watykanie.
* Jan Paweł II jest laureatem statuetki Dziecięcej Nagrody SERCA, którą odebrał we Wrocławiu 1.06.1997 roku od dzieci ze Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci Chorych "SERCE" ze Świdnicy.
* Janowi Pawłowi II, jako pierwszemu następcy św. Piotra było dane m.in.: zobaczenie domu apostoła w Kafarnaum, nawiedzenie odbudowanej bazyliki Cudu rozmnożenia chleba nad Jeziorem Genezaret w Tabdze oraz sprawowanie Eucharystii w jerozolimskim Wieczerniku – miejscu Ostatniej wieczerzy Chrystusa. Wydarzenia te miały miejsce podczas papieskiej pielgrzymki do Ziemi Świętej [6].
* Radni Miasta Rzym nadali głównej stacji kolejowej Stazione Termini w Rzymie imię Jana Pawła II – jest to pierwszy i jak dotąd jedyny obiekt użyteczności publicznej w Rzymie noszący imię cudzodziemca.
* Podobno ostatnie słowa papieża brzmiały: "Amen". Można podejżewać, że jego życie było wielką modlitwą.

KasiaKubus · Administrator

W konklawe wzięło udział wszystkich 111 elektorów:

* Jean Villot (Francja; nominacja 1965) – kardynał-biskup Frascati; kamerling Św. Kościoła Rzymskiego; sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej; przewodniczący Rady Spraw Publicznych Kościoła; przewodniczący Papieskiej Komisji dla Miasta-Państwa Watykan; przewodniczący Administracji Patrymonium Stolicy Apostolskiej

* Antonio Samorè (Włochy; 1967) – kardynał-biskup Sabina e Poggio Mirteto; bibliotekarz i archiwista Św. Kościoła Rzymskiego

* Sebastiano Baggio (Włochy; 1969) – kardynał-biskup Velletri; prefekt Św. Kongregacji d/s Biskupów; przewodniczący Papieskiej Komisji d/s Ameryki Łacińskiej'

* Francesco Carpino (Włochy; 1967) – kardynał-biskup Albano

* Stéphanos I Sidarouss (Egipt; 1965) – kardynał-patriarcha; katolicki patriarcha Aleksandrii obrządku koptyjskiego

* Giuseppe Siri (Włochy; 1953) – kardynał-prezbiter S. Maria della Vittoria; arcybiskup Genui-Bobbio

* Stefan Wyszyński (Polska; 1953) – kardynał-prezbiter S. Maria in Trastevere; arcybiskup Gniezna i Warszawy, prymas Polski; ordynariusz katolików obrządków wschodnich w Polsce; przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

* Paul Émile Léger (Kanada; 1953) – kardynał-prezbiter S. Maria degli Angeli; emerytowany arcybiskup Montréal

* José María Bueno Monreal (Hiszpania; 1958) – kardynał-prezbiter SS. Vito, Modesto e Crescenzia; arcybiskup Sewilli

* Franziskus König (Austria, 1958) – kardynał-prezbiter S. Eusebio; arcybiskup Wiednia; przewodniczący Sekretariatu dla Niewierzących

* Bernardus Johannes Alfrink (Holandia; 1960) – kardynał-prezbiter S. Gioacchino; emerytowany arcybiskup Utrechtu

* Laurean Rugambwa (Tanzania; 1960) – kardynał-prezbiter S. Francesco a Ripa; arcybiskup Dar-es-Salaam

* José Humberto Quintero Parra (Wenezuela; 1961) – kardynał-prezbiter SS. Andrea e Gregorio al Monte Celio; arcybiskup Caracas; przewodniczący Konferencji Episkopatu Wenezueli

* Juan Landázuri Ricketts (Peru; 1962) – kardynał-prezbiter S. Maria in Aracoeli; arcybiskup Limy; przewodniczący Konferencji Episkopatu Peru

* Raú Silva Henríquez (Chile; 1962) – kardynał-prezbiter S. Bernardo alle Terme; arcybiskup Santiago de Chile

* Leo-Jozef Suenens (Belgia; 1962) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Vincoli; arcybiskup Mechelen-Brukseli i prymas Belgii; ordynariusz Belgijskich Sił Zbrojnych; przewodniczący Konferencji Episkopatu Belgii

* Thomas Benjamin Cooray (Sri Lanka; 1965) – kardynał-prezbiter SS. Nereo e Achilleo; arcybiskup Colombo

* Maurice Roy (Kanada; 1965) – kardynał-prezbiter Nostra Signora del Sacramento e SS. Martiri Canadesi; arcybiskup Québec i prymas Kanady; ordynariusz Kanadyjskich Sił Zbrojnych

* Owen McCann (RPA; 1965) – kardynał-prezbiter S. Prassede; arcybiskup Cape Town

* Léon-Etienne Duval (Algieria; 1965) – kardynał-prezbiter S. Balbina; arcybiskup Algieru; przewodniczący Konferencji Episkopatu Afryki Północnej

* Ermenegildo Florit (Włochy; 1965) – kardynał-prezbiter Regina Apostolorum; emerytowany arcybiskup Florence

* Franjo Šeper (Jugosławia; 1965) – kardynał-prezbiter SS. Pietro e Paolo in Ostiense; prefekt Św. Kongregacji Nauki Wiary; przewodniczący Papieskiej Komisji Biblijnej; przewodniczący Papieskiej Komisji Teologicznej

* Paul Zougrana (Górna Wolta; 1965) – kardynał-prezbiter S. Camillo agli Orti Sallustiani; arcybiskup Ouagadougou

* Agnelo Rossi (Brazylia; 1965) – kardynał-prezbiter Gran Madre di Dio; prefekt Św. Kongregacji Ewangelizacji Narodów

* Giovanni Colombo (Włochy; 1965) – kardynał-prezbiter SS. Silvestro e Martino ai Monti; arcybiskup Mediolanu

* Gabriel-Marie Garrone (Francja; 1967) – kardynał-prezbiter S. Sabina; prefekt Św. Kongregacji Wychowania Katolickiego; kamerling Św. Kolegium Kardynałów

* Egidio Vagnozzi (Włochy; 1967) – kardynał-prezbiter S. Giuseppe in Via Trionfale; przewodniczący Prefektury Spraw Ekonomicznych Kościoła

* Maximilien de Furstenberg (Belgia; 1967) – kardynał-prezbiter Sacro Cuore di Gesu a Castro Pretorio; Wielki Mistrz Zakonu Rycerskiego Świętego Grobu w Jerozolimie

* José Clemente Maurer (Boliwia; 1967) – kardynał-prezbiter SS. Redentore e S. Alfonso in via Merulana; arcybiskup Sucre

* John Joseph Krol (USA; 1967) – kardynał-prezbiter S. Maria della Mercede e S. Adriano; arcybiskup Philadelphia

* John Patrick Cody (USA; 1967) – kardynał-prezbiter S. Cecilia; arcybiskup Chicago

* Corrado Ursi (Włochy; 1967) – kardynał-prezbiter S. Callisto; arcybiskup Neapolu

* Alfred Bengsch (NRD; 1967) – kardynał-prezbiter S. Filippo Neri in Eurosia; arcybiskup Berlina

* Justinus Darmojuwono (Indonezja; 1967) – kardynał-prezbiter SS. mi Nomi di Gesu e Maria in via Lata; arcybiskup Semarang; przewodniczący Konferencji Episkopatu Indonezji

* Karol Wojtyła (Polska; 1967) – kardynał-prezbiter S. Cesareo in Palatio; arcybiskup Krakowa

* Michele Pellegrino (Włochy; 1967) – kardynał-prezbiter SS. mo Nome di Gesu; emerytowany arcybiskup Turynu

* Alexandre-Charles Renard (Francja; 1967) – kardynał-prezbiter SS. Trinita al Monte Pincio; arcybiskup Lyonu i prymas Galii

* Alfredo Vicente Scherer (Brazylia; 1969) – kardynał-prezbiter Nostra Signora de La Salette; arcybiskup Porto Alegre

* Julio Rosales y Ras (Filipiny, 1969) – kardynał-prezbiter Sacro Cuore di Gesu a Vitinia; arcybiskup Cebú; przewodniczący Konferencji Episkopatu Filipin

* Gordon Joseph Gray (Wielka Brytania; 1969) – kardynał-prezbiter S. Chiara a Vigna Clara; arcybiskup Saint Andrews and Edinburgh; przewodniczący Konferencji Episkopatu Szkocji

* Paolo Bertoli (Włochy; 1969) – kardynał-prezbiter S. Girolamo degli Schiavoni

* Joseph Parecattil (Indie; 1969) – kardynał-prezbiterNostra Signora „Regina Pacis”; arcybiskup Ernakulam obrządku syro-malabarskiego; przewodniczący Papieskiej Komisji d/s Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego Kościołów Wschodnich

* John Francis Dearden (USA; 1969) – kardynał-prezbiter S. Pio X alla Balduina; arcybiskup Detroit

* François Marty (Francja; 1969) – kardynał-prezbiter S. Luigi dei Francesci; arcybiskup Paryża

* George Bernard Flahiff (Kanada; 1969) – kardynał-prezbiter S. Maria della Salute a Primavalle; arcybiskup Winnipeg

* Paul Gouyon (Francja; 1969) – kardynał-prezbiter Natività di Natività di Nostro Signore Gesù Cristo in via Gallia; arcybiskup Rennes

* Mario Casariego y Acevedo (Gwatemala; 1969) – kardynał-prezbiter S. Maria in Aquiro; arcybiskup Gwatemali

* Vicente Enrique y Tarancón (Hiszpania; 1969) – kardynał-prezbiter S. Giovanni Crisostomo a Montesacro Alto; arcybiskup Madrytu-Alcala; przewodniczący Konferencji Episkopatu Hiszpanii

* Joseph Malula (Zair; 1969) – kardynał-prezbiter SS. Protomartiri a via Aurelia Antica; arcybiskup Kinszasy

* Pablo Muñoz Vega (Ekwador; 1969) – kardynał-prezbiter S. Roberto Bellarmino; arcybiskup Quito; przewodniczący Konferencji Episkopatu Ekwadoru

* Antonio Poma (Włochy; 1969) – kardynał-prezbiter S. Luca al Prenestino; arcybiskup Bolonii; przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch

* John Joseph Carberry (USA; 1969) – kardynał-prezbiter S. Giovanni Battista de Rossi a via Latina; arcybiskup Saint Louis

* Terence James Cooke (USA; 1969) – kardynał-prezbiter SS. Giovanni e Paolo; arcybiskup Nowego Jorku; ordynariusz Sił Zbrojnych USA

* Stephen Sou Hwan Kim (Korea Południowa; 1969) – kardynał-prezbiter S. Felice de Cantalice a Cantocelle; arcybiskup Seulu; administrator diecezji Phenian

* Eugênio de Araùjo Sales (Brazylia; 1969) – kardynał-prezbiter S. Gregorio VII; arcybiskup Rio de Janeiro; ordynariusz katolików obrządków wschodnich w Brazylii

* Joseph Höffner (RFN; 1969) – kardynał-prezbiter S. Andrea della Valle; arcybiskup Kolonii; przewodniczący Konferencji Episkopatu Niemiec

* Johannes Willebrands (Holandia; 1969) – kardynał-prezbiter S. Sebastiano alle Catecombe; arcybiskup Utrechtu i prymas Holandii; ordynariusz Holenderskich Sił Zbrojnych; przewodniczący sekretariatu d/s Jedności Chrześcijan

* António Ribeiro (Portugalia; 1973) – kardynał-prezbiter S. Antonio da Padova in Via Merulana; patriarcha Lizbony; ordynariusz Portugalskich Sił Zbrojnych

* James Robert Knox (Australia; 1973) – kardynał-prezbiter S. Maria in Vallicella; prefekt Św. Kongregacji Kultu Bożego i Sakramentów

* Avelar Brandão Vilela (Brazylia; 1973) – kardynał-prezbiter SS. Bonifacio ed Alessio; arcybiskup São Salvador da Bahia

* Joseph Cordeiro (Pakistan; 1973) – kardynał-prezbiter S. Andrea della Fratte; arcybiskup Karaczi

* Aníbal Muñoz Duque (Kolumbia; 1973) – kardynał-prezbiter S. Bartolomeo all’Isola; arcybiskup Bogoty; ordynariusz Kolumbijskich Sił Zbrojnych

* Luis Aponte Martínez (Puerto Rico; 1973) – kardynał-prezbiter S. Maria della Providenza a Monteverde; arcybiskup San Juan; przewodniczący Konferencji Episkopatu Puerto Rico

* Raul Francisco Primatesta (Argentyna; 1973) – kardynał-prezbiter Beata Maria Vergine Addolorata a Piazza Buenos Aires; arcybiskup Córdoba

* Salvatore Pappalardo (Włochy; 1973) – kardynał-prezbiter S. Maria d’Itria al Tritone; arcybiskup Palermo

* Marcelo González Martín (Hiszpania; 1973) – kardynał-prezbiter S. Agostino; arcybiskup Toledo i prymas Hiszpanii

* Jean Guyot (Francja; 1973) – kardynał-prezbiter S. Agnese fuori le mura; arcybiskup Tuluzy

* Ugo Poletti (Włochy; 1973) – kardynał-prezbiter SS. Ambrogio e Carlo; wikariusz generalny diecezji rzymskiej; archiprezbiter Bazyliki Laterańskiej

* Timothy Manning (USA; 1973) – kardynał-prezbiter S. Lucia a Piazza d’Armi; arcybiskup Los Angeles

* Maurice Michael Otunga (Kenia; 1973) – kardynał-prezbiter S. Gregorio Barbarigo alle Tre Fontane; arcybiskup Nairobi; przewodniczący Konferencji Episkopatu Kenii

* José Salazar López (Meksyk; 1973) – kardynał-prezbiter S. Emerenziana a Tor Fiorenza; arcybiskup Guadalajara; przewodniczący Konferencji Episkopatu Meksyku

* Humberto Sousa Medeiros (USA; 1973) – kardynał-prezbiter S. Susanna; arcybiskup Bostonu

* Paulo Evaristo Arns (Brazylia; 1973) – kardynał-prezbiter S. Antonio da Padova a via Tuscolana; arcybiskup São Paulo

* James Darcy Freeman (Australia; 1973) – kardynał-prezbiter S. Maria Regina della Pace; arcybiskup Sydney; przewodniczący Australisjkiej Konferencji Biskupów

* Narciso Jubany Arnau (Hiszpania; 1973) – kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Damaso; arcybiskup Barcelony

* John Joseph Wright (USA; 1969) – kardynał-prezbiter Gesù Divin Maestro alla Pineta Sacchetti; prefekt Św. Kongregacji d/s Duchowieństwa

* Hermann Volk (RFN; 1973) – kardynał-prezbiter SS. Fabiano e Venanzio a Villa Fiorelli; biskup Moguncji

* Pius Taofinu'u (Samoa Zachodnie; 1973) – kardynał-prezbiter S. Onofrio; biskup Samoa and Tokelau

* Octavio Antonio Beras Rojas (Dominikana; 1976) – kardynał-prezbiter S. Sisto; arcybiskup Santo Domingo i prymas Dominikany; przewodniczący Konferencji Episkopatu Dominikany; ordynariusz Sił Zbrojnych Dominikany

* Juan Carlos Aramburu (Argentyna; 1976) – kardynał-prezbiter S. Giovanni Battista dei Fiorentini; arcybiskup Buenos Aires i prymas Argentyny; ordynariusz katolików obrządków wschodnich w Argentynie

* Joseph-Marie Trin-nhu-Khuê (Wietnam; 1976) – kardynał-prezbiter S. Francesco di Paola ai Monti; arcybiskup Hanoi

* Hyacinthe Thiandoum (Senegal; 1976) – kardynał-prezbiter S. Maria del Popolo; arcybiskup Dakaru; przewodniczący Konferencji Episkopatu Senegalu-Mauretanii

* Emmanuel Nsubuga (Uganda; 1976) – kardynał-prezbiter S. Maria Nuova; arcybiskup Kampala

* Lawrence Trevor Picachy (Indie; 1976) – kardynał-prezbiter Sacro Cuore di Maria a Piazza Euclide; arcybiskup Kalkuty; przewodniczący Konferencji Episkopatu Indii

* Jaime Lachica Sin (Filipiny; 1976) – kardynał-prezbiter S. Maria ai Monti; arcybiskup Manili; przewodniczący Konferencji Episkopatu Filipin

* William Wakefield Baum (USA; 1976) – kardynał-prezbiter S. Croce in Via Flamina; arcybiskup Waszyngtonu

* Aloísio Lorscheider (Brazylia; 1976) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Montorio; arcybiskup Fortaleza; przewodniczący Rady Episkopatu Ameryki Łacińskiej

* Reginald Delargey (Nowa Zelandia; 1976) – kardynał-prezbiter Inmmacolata al Tiburtino ; arcybiskup Wellington; przewodniczący Konferencji Episkopatu Nowej Zelandii

* László Lékai (Węgry; 1976) – kardynał-prezbiter S. Teresa al Corso d’Italia; arcybiskup Esztergom i prymas Węgier

* George Basil Hume (Wielka Brytania; 1976) – kardynał-prezbiter S. Silvestro in Capite; arcybiskup Westminster

* Victor Razafimahatratra (Madagaskar; 1976) – kardynał-prezbiter S. Croce in Gerusalemme; arcybiskup Tananarywy; przewodniczący Konferencji Episkopatu Madagaskaru

* František Tomášek (Czechosłowacja; 1976) – kardynał-prezbiter SS. Vitale, Gervasio e Protasio; arcybiskup Pragi i prymas Czech

* Dominic Ekandem (Nigeria; 1976) – kardynał-prezbiter S. Marcello; biskup Ikot Ekpene; przewodniczący Konferencji Episkopatu Nigerii

* Giovanni Benelli (Włochy; 1977) – kardynał-prezbiter S. Prisca; arcybiskup Florencji

* Joseph Ratzinger (RFN; 1977) – kardynał-prezbiter S. Maria Consolatrice al Tiburtino; arcybiskup Monachium-Fryzyngi

* Pericle Felici (Włochy; 1967) – kardynał-diakon S. Apollinare; protodiakon Św. Kolegium Kardynałów; prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej; przewodniczący Papieskiej Komisji d/s Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego; przewodniczący Papieskiej Komisji d/s Interpretancji Dokumentów Soboru Watykańskiego II

* Silvio Oddi (Włochy; 1969) – kardynał-diakon S. Agata in Urbe; delegat apostolski d/s Bazyliki Św. Franciszka w Asyżu

* Giuseppe Paupini (Włochy; 1969) – kardynał-diakon Ognissanti in Via Appia Nuova; wielki penitencjariusz

* Mario Nasalli Rocca di Corneliano (Włochy; 1969) – kardynał-diakon S. Giovanni Battista decollato

* Sergio Guerri (Włochy; 1969) – kardynał-diakon Ss.mo Nome di Maria al Foro Troiano; pro-przewodniczący Papieskiej Komisji dla Miasta-Państwa Watykan

* Sergio Pignedoli (Włochy; 1973) – kardynał-diakon S. Giorgio in Velabro; przewodniczący Sekretariatu dla Niechrześcijan

* Umberto Mozzoni (Włochy; 1973) – kardynał-diakon S. Eugenio; przewodniczący Komisji Kardynalskiej d/s Sanktuariów w Pompejach i Loreto

* Paul-Pierre Philippe (Francja; 1973) – kardynał-diakon S. Pio V a Villa Carpegna; prefekt Św. Kongregacji Kościołów Wschodnich

* Pietro Palazzini (Włochy; 1973) – kardynał-diakon S. Girolamo della Carità

* Opilio Rossi (Włochy; 1976) – kardynał-diakon S. Maria Liberatrice a Monte Testaccio; przewodniczący Papieskiej Rady d/s Laikatu i Papieskiego Komitetu d/s Rodziny

* Giuseppe Maria Sensi (Włochy; 1976) – kardynał-diakon Ss. Biagio e Carlo ai Catinari

* Corrado Bafile (Włochy; 1976) – kardynał-diakon S. Maria in Portico; prefekt Św. Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych

* Joseph Schröffer (RFN; 1976) – kardynał-diakon S. Saba

* Eduardo Francisco Pironio (Argentyna; 1976) – kardynał-diakon SS. Cosma e Damiano; prefekt Św. Kongregacji d/s Zakonów i Instytutów Świeckich

* Bernardin Gantin (Benin; 1977) – kardynał-diakon Sacro Cuore di Cristo Re; przewodniczący Papieskiej Komisji Iustitia et Pax; przewodniczący Papieskiej Rady Cor Unum

* Mario Luigi Ciappi (Włochy; 1977) – kardynał-diakon Nostra Signora del S. Cuore; pro-teolog Domu Papieskiego

Trzech elektorów mianował papież Pius XII, ośmiu papież Jan XXIII, a pozostałych stu Paweł VI.

Zmarli w trakcie sediswakancji [edytuj]

* Bolesław Filipiak (Polska; 1976) – kardynał-diakon S. Giovanni Bosco in Via Tiburtina]] (Zmarł 14 października 1978)

Wykluczeni z udziału w konklawe [edytuj]

15 kardynałów (w tym 5 nominowanych przez Piusa XII, 4 przez Jana XXIII i 6 przez Pawła VI) zostało wykluczonych z udziału w konklawe z racji ukończenia 80. roku życia na podstawie konstytucji Pawła VI „Romano Pontifici eligendo” z 1975 roku:

* Carlo Confalonieri (Włochy; 1958) – kardynał-biskup Ostii i Palestriny; dziekan Św. Kolegium Kardynałów; archiprezbiter Bazyliki Liberiańskiej;

* Paolo Marella (Włochy; 1959) – kardynał-biskup Porto e Santa Rufina; subdziekan Św. Kolegium Kardynałów; archiprezbiter Bazyliki Watykańskiej; przewodniczący Fabryki Św. Piotra

* Carlos Carmelo Vasconcellos Motta (Brazylia; 1946) – kardynał-prezbiter S. Pancrazio; protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów; arcybiskup Aparecida

* Joseph Frings (RFN; 1946) – kardynał-prezbiter S. Giovanni a Porta Latina; emerytowany arcybiskup Kolonii

* Antonio Caggiano (Argentyna; 1946) – kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Panisperna; emerytowany arcybiskup Buenos Aires

* James Francis McIntyre (USA; 1953) – kardynał-prezbiter S. Anastasia; emerytowany arcybiskup Los Angeles

* Alfredo Ottaviani (Włochy; 1953) – kardynał-prezbiter S. Maria in Domnica; tytularny arcybiskup Berrea; emerytowany prefekt Św. Kongregacji Nauki Wiary

* Antonio María Barbieri (Urugwaj; 1958) – kardynał-prezbiter S. Crisogono; emerytowany arcybiskup Montevideo

* Alberto di Jorio (Włochy; 1962) – kardynał-prezbiter S. Pudenziana; tytularny arcybiskup Castra Nova

* Josyf Slipyj (ZSRR; 1965) – kardynał-prezbiter S. Atanasio; arcybiskup większy Lwowa obrządku ukraińskiego

* Lawrence Joseph Shehan (USA; 1965) – kardynał-prezbiter S. Clemente; emerytowany arcybiskup Baltimore

* Patrick Aloysius O'Boyle (USA; 1967) – kardynał-prezbiter S. Nicola in Carcere Tulliano; emerytowany arcybiskup Washington

* Pietro Parente (Włochy; 1967) – kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Lucina

* Miguel Darío Miranda Gómez (Meksyk; 1969) – kardynał-prezbiter S. Maria di Guadalupe a Monte Mario; emerytowany arcybiskup Meksyku

* Ferdinando Giuseppe Antonelli (Włochy; 1973) – kardynał-diakon S. Sebastiano al Palatino

Przebieg konklawe [edytuj]
Konklawe, październik 1978 ELEKTORZY 111
Nieobecnych 0
Obecnych 111
Afryka 12
Ameryka Łacińska 19
Ameryka Północna 12
Azja 9
Europa 55
Oceania 4
Bliski Wschód 0

Konklawe rozpoczęło się 14 października, uczestniczyło w nim 111 kardynałów (w tym 25 z Włoch). Wśród papabili, jako dwaj główni kandydaci na nowego papieża wymieniani byli kardynał Giuseppe Siri, konserwatywny arcybiskup Genui, oraz liberalny Giovanni Benelli, arcybiskup Florencji jako bliski współpracownik Jana Pawła I. Pod uwagę brany był także Sebastiano Baggio.

Według późniejszych relacji, stronnicy Benelliego byli pewni co do jego wyboru na papieża. Do wyboru nowego papieża potrzeba było większości dwóch trzecich głosów plus jeden głos tj. 75 głosów. Pierwsze cztery głosowania 15 października były starciem Siriego i Benellego, żaden z nich nie odniósł jednak zwycięstwa, choć w czwartym głosowaniu Siri miał podobno otrzymać około 70 głosów. W porannych głosowaniach 16 października spadło poparcie dla Siriego i Benelliego, sporo głosów mieli natomiast otrzymać Poletti i Colombo. Wobec zaistniałego impasu zaczęto rozglądać się za kandydatami spoza Włoch. W tym kontekście pojawiły sie nazwiska kardynałów Willebrandsa z Holandii i Pironio z Argentyny. Kardynał Franz König, wpływowy i szeroko respektowany arcybiskup Wiednia, zasugerował wówczas jako kandydata kompromisowego kardynała Karola Wojtyłę z Polski. W szóstym głosowaniu miał on otrzymać 11 głosów. Decydujące znaczenie miało opowiedzenie się stronników Siriego za tą kandydaturą.

Podczas ostatniego, 8. głosowania, mającego miejsce o godz. 16:30 w poniedziałek 16 października, Karol Wojtyła, zgodnie z późniejszymi relacjami, miał uzyskać 99 głosów, co było liczbą dużo większą niż wymagane minimum. Wojtyła, zapytany, czy zgadza się z wyborem kolegium kardynalskiego, odpowiedział twierdząco. Przybrał wtedy imię Jana Pawła II. Karol Wojtyła został pierwszym papieżem nie-Włochem od czasów Holendra Hadriana VI, który został wybrany w 1522.

Ogłoszenie wyboru [edytuj]

O godzinie 18:18 z komina na dachu Kaplicy Sykstyńskiej ukazał się biały dym zwiastujący dokonanie wyboru. Oficjalne ogłoszenie wiernym rezultatów konklawe nastąpiło o 18:44. Kardynał Pericle Felici przedstawił je zwyczajową formułą: Annuntio vobis gaudium magnum (Zwiastuję Wam radość wielką) – Habemus Papam – (mamy Papieża) – Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum, Dominum..., a następnie przedstawił nowego papieża: Carolum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Wojtyla qui sibi nomen imposuit Ioannis Pauli /Secundi/ (Karol, Świętego Rzymskiego Kościoła kardynał Wojtyła, który przyjął imię Jan Paweł /Drugi/).

Jan Paweł II powiedział do tłumów: Najwybitniejsi kardynałowie powołali nowego biskupa Rzymu. Powołali go z dalekiego kraju, z dalekiego, ale jednocześnie jakże bliskiego poprzez komunię w chrześcijańskiej wierze i tradycji (...) Nie wiem, czy będę umiał dobrze wysłowić się w waszym... naszym języku włoskim. Gdybym się pomylił, to mnie poprawujcie(*).

(*)Użył po włosku błędnego wyrazu w sformułowaniu se mi sbaglio mi corigerete, tłumaczonego na polski jako poprawujcie zamiast poprawiajcie albo poprawcie. W języku włoskim poprawną formą jest mi correggrette, natomiast błędnie użyte sformułowanie corrigerete mogło się skojarzyć z corrigendo, co oznacza wymagającego umieszczenia w zakładzie poprawczym - kogoś sprawiającego trudności wychowawcze.

KasiaKubus · Administrator

Papamobile (wł. papa - papież, [auto]mobile - samochód) - nazwa pojazdu papieża, używanego do oficjalnych przejazdów, zazwyczaj na krótkich trasach.

Obecnie jego forma zbliżona jest do zwykłego samochodu z tylną przeszkloną częścią w kształcie sześcianu. Konstrukcja papamobile jest wzmocniona (nadwozie, silnik), a część tylna, w której przebywa na czas przejazdu papież, jest dodatkowo opancerzona (od czasu zamachu na papieża Jana Pawła II z 13 maja 1981 r.).

Historia [edytuj]

Pierwszym papamobile, w 1909 r., została limuzyna Italia 20/30, którą w prezencie otrzymał Pius X. W 1930 r. Pius XI otrzymał w darze czarnego Citroëna C6 "Lictoria Six". Następnym papamobile, wtedy jeszcze w nieopancerzonej formie, była ośmiocylindrowa limuzyna marki Mercedes-Benz, model Nurburg 460, która została przekazana przez firmę papieżowi Piusowi XI w tym samym roku. Pojazd ten można do dziś podziwiać w watykańskim muzeum.

Podczas I pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w 1979 poruszał się on m.in. specjalnym pojazdem zbudowanym w Fabryce Samochodów Ciężarowych w Starachowicach na bazie ciężarówki Star (ten pomalowany na biało odkryty pojazd najlepiej został zapamiętany przez uczestników tamtych wydarzeń; został po wyjeździe papieża na polecenie PZPR pośpiesznie rozebrany), a także (np. do Kalwarii Zebrzydowskiej) specjalnie przebudowanym – z otwartym dachem – Fiatem 130. Żaden z tych pojazdów nie był zupełnie opancerzony.

Obecnie funkcję głównego papamobile pełni pojazd marki Mercedes-Benz ML 430, specjalnie do tego celu przygotowany przez producenta. Posiada specjalne wyposażenie: całkowicie kuloodporną, klimatyzowaną kabinę papieża oraz m.in. wzmocnioną konstrukcję silnika, pozwalającą w razie potrzeby osiągnąć prędkość rzędu 170 km/h. Najnowszy papamobile został przekazany papieżowi Janowi Pawłowi II 6 czerwca 2002 r. przez oficjalną delegację dyrekcji i pracowników koncernu DaimlerChrysler (właściciela marki Mercedes). Pierwszy raz nowy pojazd panoramiczny użyty został przez Jana Pawła II w Toronto, przy okazji XVII Światowych Dni Młodzieży (18-28 lipca 2002).

21 kwietnia 2005, rzecznik niemieckiego koncernu Volkswagen ogłosił, że fabryka jest gotowa wyprodukować nowe papamobile dla papieża Benedykta XVI. Przekazanie limuzyny miało się odbyć w sierpniu 2005, podczas Światowych Dni Młodzieży w niemieckiej Kolonii.

Ciekawostki [edytuj]

* Najdłużej używanym papamobile był zmodyfikowany Fiat Campagnola. Jan Paweł II używał go praktycznie podczas całego swojego pontyfikatu, zamiennie z nowszymi konstrukcjami, takimi jak Mercedes-Benz G i Land Rover. Fiat Campagnola pozostał ulubionym papamobile tego papieża, pomimo iż to właśnie z niego korzystał w trakcie zamachu z 13 maja 1981.
* W związku z niewielką prędkością z jaką poruszały się zawsze papamobile, do historii przeszła anegdota mówiąca o papieżu Piusie XII, który miał w zwyczaju pospieszać swojego szofera słowami: Velocita, velocita! (wł. szybciej, szybciej!).
* Jana Pawła II, ze względu na jego częste podróże, nazywano czasem żartem Papa mobile.
* Prezydent Aleksander Kwaśniewski był pierwszą świecką głową państwa, którą papież zaprosił do papamobile.
* Numer rejestracyjny papamobile to SCV 1.
Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Papamobile"

KasiaKubus · Administrator

Historia [edytuj]

Historia kamienicy [edytuj]

W XIX wieku kamienicę, będąca obecnie siedzibą muzeum, posiadał wiceburmistrz Wadowic, farmaceuta Seweryn Kurowski, uczestnik powstania styczniowego. W 1905 nabył ją cukiernik Józef Lisko, który w 1911 odsprzedał ją kupcowi Yechielowi Bałamuthowi, prezesowi gminy żydowskiej i radnemu miejskiemu. Właściciel posiadał na parterze od strony rynku sklep z artykułami technicznymi i elektrycznymi, od strony podwórza wynajmował pomieszczenia zakładowi introligatorskiemu Adolfa Zadory, natomiast piętro przeznaczył na lokale czynszowe.

Jan Paweł II [edytuj]

Małżeństwo Karol i Emilia Wojtyłowie z synem Edmundem wynajęli mieszkanie w gmachu obecnego muzeum w 1919 i mieszkali tu do 1938. 18 maja 1920 w sypialni przyszedł na świat Karol Wojtyła, późniejszy Jan Paweł II. W tym domu zmarła też 13 kwietnia 1929 Emilia Wojtyło, matka papieża, a w 1932 jego starszy brat Edmund. Karol Wojtyłą (junior) mieszkał tu przez cały okres nauki aż do uzyskania matury w tutejszym Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity.

Utworzenie muzeum [edytuj]

Muzeum otworzono 18 maja 1984, w 64. rocznicę urodzin Jana Pawła II, dzięki staraniom proboszcza parafii Ofiarowania NMP w Wadowicach Edwarda Zachera, ówczesnego arcybiskupa metropolity krakowskiego kardynała Franciszka Macharskiego i urzędu miasta Wadowice. Obsługę muzeum sprawują siostry Nazaretanki, na pamiątkę faktu, że prowadziły one przedszkole, do którego uczęszczał Karol Wojtyła. Pierwszym kustoszem muzeum została siostra z tego zakonu Magdalena Strzelecka. Aranżacja wystawy jest autorstwa profesora Marka Rostworowskiego. Gmach muzeum do 2006 należał prawnie do spadkobierców Yechiela Bałamutha. Na własność archidiecezji krakowskiej przekazał ten budynek dopiero Ryszard Krauze, który w 2006 nabył go od rodziny Bałamutha.

Wnętrze [edytuj]

W skład muzeum wchodzi dawne, dwupokojowe mieszkanie Wojtyłów, złożone z sypialni i salonu oraz kuchni. Celem pomieszczenia wszystkich eksponatów w skład muzeum włączono także przyległe do mieszkania Wojtyłów pomieszczenia pierwszego piętra. Z wyposażenia z czasów zamieszkania przez rodzinę Wojtyów pochodzi oryginalny kaflowy piec kuchenny, a także parę naczyń, półka, stolik i kosz na bieliznę. Również portrety rodzinne powróciły na swoje pierwotne miejsce. Na ekspozycję składają się zarówno eksponaty związane z latami przeżytymi w tej kamienicy (głównie fotografie Karola Wojtyły i jego rodziny, kopie świadectw szkolnych i dyplomów,) jak i dokumenty z życia studenckiego, a potem kapłańskiego w Krakowie i Watykanie, w tym m.in. różne dokumenty podpisane przez Wojtyłę, cztery jego sutanny z różnych etapów kariery duchownej: kapłańska, biskupia, kardynalska, papieska, ale także czapka i modlitewnik. Wiele zdjęć z pontyfikatu papieża jest autorstwa Adama Bujaka. Sportowo - turystyczne zainteresowania Karola Wojtyły przypominają jego narty, wiosło i plecak, a pasję literacką kilka rękopisów (m.in. sztuki "Brat naszego Boga").

Informacje dla turystów [edytuj]

Dom można zwiedzać w następujących godzinach:

* w okresie zimowym (od października do końca kwietnia) w godz. 9:00 - 12:00 i godz. 13:00 - 16:00
* w okresie letnim (od maja do końca września) w godz. 9:00 - 13:00 i godz. 14:00 - 18:00

W okresie letnim ostatni zwiedzający wchodzą o godz. 17:45

W poniedziałki muzeum jest zamknięte.

Rezerwacja terminu zwiedzania nie jest wymagana .

KasiaKubus · Administrator

Karol. Człowiek, który został papieżem – film fabularny w reżyserii Giacomo Battiato z 2005 roku produkcji polsko-włosko-francusko-niemiecko-kanadyjskiej. Opowiada historię Karola Wojtyły od czasów młodości do momentu wybrania go na papieża. Scenariusz na podstawie książki Historia Karola autorstwa Gian Franca Svidercoschiego napisał Giacomo Battiato.

Polska premiera filmu odbyła się 17 czerwca 2005 w Multikinie w Krakowie. Specjalne reportaże z premiery nadały stacje TVN i TVN24. Patronat nad filmem objęli m.in. kardynał Franciszek Macharski, portal Onet.pl i telewizja TVN. Polska jest jedynym krajem, w którym film trafił na ekrany kin – powstał jako film telewizyjny i jako taki był nadawany w innych krajach.

Powstała również druga część filmu, zatytułowana Karol. Papież, który pozostał człowiekiem.

Fabuła [edytuj]
Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Akcja filmu rozpoczyna się w 1939 roku w Krakowie na Wawelu , gdy wojska niemieckie dokonują inwazji na Polskę. Pod nazistowską okupacją młody student Uniwersytetu Jagiellońskiego, świadek aresztowania wykładowców tej uczelni i szargania ludzkiego prawa do zachowania własnej tożsamości, dochodzi do wniosku, że powinien powstrzymać się od walki zbrojnej, a poświęcić się raczej chronieniu duchowego dziedzictwa narodu. W czasie wojny traci najbliższych: ojca, przyjaciół i kolegów. Karol Wojtyła stara się, aby w tym dotkniętym złem świecie, dawać świadectwo ludzkich i religijnych wartości opartych na miłości Boga. Po wojnie Wojtyła już jako ksiądz, a następnie jako biskup, w szczególny sposób interesuje się światem ludzi pracy, zjednując sobie ich bezinteresowną, pełną prostoty miłością i rzeczywistym świadectwem wiary. W ten sposób staje się niedocenianym, lecz niebezpiecznym przeciwnikiem komunistów.

Obsada [edytuj]
Rola Aktor Dubbing
Karol Wojtyła Piotr Adamczyk Piotr Adamczyk
Hanna Tuszyńska Małgorzata Bela Małgorzata Bela
Tomasz Zaleski Raoul Bova Jacek Kopczyński
Stefan Wyszyński Lech Mackiewicz Lech Mackiewicz
Ojciec Karola Olgierd Łukaszewicz Olgierd Łukaszewicz
Maria Pomorska Violante Placido Agnieszka Kunikowska
Hans Frank Matt Craven Artur Żmijewski
Julian Małek Hristo Shopov -
Kapitan Macke Szymon Bobrowski -
Maciej Nowak Ennio Fantastichini Sławomir Orzechowski
Janina Kuroń Sylwia Gliwa Małgorzata Piskorz
Adam Zieliński Ken Duken Krzysztof Banaszyk
Kapitan Łukowski Bartek Kasprzykowski Piotr Grabowski
Lekarz w USA Piotr Pilitowski Piotr Pilitowski
Kardynał Felici Sławomir Rokita Sławomir Rokita
Kordek Krzysztof Dracz Krzysztof Dracz
Ksiądz Stanisław Andrzej Deskur Andrzej Deskur
Zenon Kliszko Janusz Szydłowski Janusz Szydłowski
Witold Brożek Kacper Kuszewski Kacper Kuszewski
Jerzy Turowicz Roman Gancarczyk Roman Gancarczyk
Paweł Kowalski Radosław Pazura Radosław Pazura
Siostra Maksencja Beata Fido Beata Fido
Stefan Bojko Marcin Stec Marcin Stec
Profesor Kamiński Maciej Luśnia Maciej Luśnia
Milan Hryc Mateusz Janicki Mateusz Janicki
Andrej Menzel Krzysztof Piątkowski Krzysztof Piątkowski
Jurij Noga Artur Gotz Artur Gotz
Jerzy Kluger Adrian Ochalik Adrian Ochalik
Ubek Mariusz Jakus Mariusz Jakus
Tajniak Marcin Łomnicki Marcin Łomnicki
Ubek aresztujący Wyszyńskiego Jacek Lenartowicz Jacek Lenartowicz
Urzędnik PZPR Wenanty Nosul Wenanty Nosul
Urzędnik PZPR Bogdan Kalus Bogdan Kalus
Marcin Mickiewicz Adam Graczyk Adam Graczyk
Asystent Mateusz Przyłęcki Mateusz Przyłęcki
Piotr Jan Romanowski Sebastian Machalski
Żołnierz w Nowej Hucie Oskar Hamerski Oskar Hamerski
Biskup Edward Linde-Lubaszenko Edward Linde-Lubaszenko
Jarko Sisyl Sławomir Zapała Sławomir Zapała
Vaclav Kolar Krzysztof Prystupa Krzysztof Prystupa
Brigitte Frank Grażyna Szapołowska Grażyna Szapołowska
Wiktor Miłosz Mateusz Damięcki Mateusz Damięcki

Wersja polska: START INTERNATIONAL POLSKA
Reżyseria: Elżbieta Kopocińska-Bednarek, Marek Robaczewski
Dialogi: Katarzyna Wojsz
Dźwięk: Sławomir Czwórnóg, Janusz Tokarzewski, Jerzy Wierciński,
W pozostałych rolach: Krzysztof Zarzecki, Krzysztof Szczerbiński, Brygida Turowska-Szymczak, Anna Sroka, Dorota Ignatjew, Anna Niedźwiecka-Medek, Ewa Mart-Więckowska, Leszek Zduń, Cezary Kwieciński, Adam Bauman, Paweł Szczesny, Jerzy Mazur, Robert Tondera, Joanna Węgrzynowska i inni

KasiaKubus · Administrator

Karol. Papież, który pozostał człowiekiem
[edytuj]
Z Wikipedii
(Przekierowano z Karol - Papież, który pozostał człowiekiem)
Skocz do: nawigacji, szukaj
Karol – Papież, który pozostał człowiekiem
Oryginalny tytuł Karol, un Papa rimasto uomo
Gatunek filmu biograficzny, dramat
Kraj Włochy Włochy
Kanada Kanada
Polska Polska
Data premiery Świat 2 kwietnia 2006
Polska 16 października 2006
Czas trwania 153 min.
Reżyseria Giacomo Battiato
Scenariusz Giacomo Battiato na podst. książki Gian Franco Svidercoschiego pt. Historia Karola
Główne role Piotr Adamczyk, Dariusz Kwaśnik
Muzyka Ennio Morricone
Zdjęcia Giovanni Mammolotti
Scenografia Lorenzo D'Ambrosio
Kostiumy Sergio Ballo
Montaż Allesandro Heffler
Produkcja Włochy Taodue Film/RTI
Kanada Capri Film
Budżet 48.000.000 pln
Język włoski, dubbingowa wersja polska
Od lat 7
filmweb.pl
strona IMDb

Karol – Papież, który pozostał człowiekiem to film fabularny w reżyserii Giacomo Battiato, wyprodukowany w roku 2006. Opowiada historię Jana Pawła II od momentu wyboru, aż do jego śmierci. Scenariusz na podstawie książki Historia Karola autorstwa Gianfranca Svidercoschiego napisał Giacomo Battiato. Jest to kontynuacja filmu Karol - Człowiek, który został papieżem.

Film wszedł na ekrany kin 13 października. Polska premiera filmu odbyła się 16 października 2006 w Teatrze Wielkim w Warszawie, w 28. rocznicę wyboru Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Prawa do emisji telewizyjnej filmu zakupiła Telewizja Polska.

Obsada [edytuj]

* Piotr Adamczyk (Jan Paweł II)
* Dariusz Kwaśnik (Arcybiskup Stanisław Dziwisz)
* Michele Placido (papieski lekarz Renato Buzzonetti) w wersji polskiej głosu użyczył Jan Frycz
* Daniela Giordano (1965) (siostra Tobiana) w wersji polskiej Danuta Stenka
* Leslie Hope (Julia Ritter) w wersji polskiej Magdalena Cielecka
* Fabrice Scott (ks. Jerzy Popiełuszko) w wersji polskiej Waldemar Barwiński
* Alberto Cracco (kardynał Agostino Casaroli) w wersji polskiej Wojciech Wysocki
* Adriana Asti (Matka Teresa) w wersji polskiej Danuta Szaflarska
* Timothy Martin (Ojciec Thomas) w wersji polskiej Zbigniew Zamachowski
* Mario Prosperi (kardynał Angelo Sodano) w wersji polskiej Leszek Teleszyński
* Alkis Zanis (Mehmet Ali Ağca) w wersji polskiej Mariusz Drężek
* Carlos Caniowski (arcybiskup Oscar Romero) w wersji polskiej Mariusz Benoit
* Paolo Maria Scalondro (Generał Wojciech Jaruzelski)
* Sergei Petrov (Nikita Chruszczow)
* Małgorzata Bela (Hania)
* Lech Mackiewicz (prymas Stefan Wyszyński)
* Pietro Ragusa (Vadim Belijaev) w wersji polskiej Bartłomiej Topa

KasiaKubus · Administrator

Jan Paweł II – to film biograficzno-historyczny o życiu i dokonaniach papieża Jana Pawła II. Jest to film polsko-amerykańsko-włoski, został stworzony we współpracy Telewizji Polskiej, włoskiej Rai Uno i amerykańskiej CBS. Polska premiera filmu miała miejsce 3 marca 2006 roku, zaś światowa w Watykanie dnia 17 listopada 2005 roku. Tam był emitowany pod tytułem Pope John Paul II.
Spis treści
[ukryj]

* 1 Obsada
* 2 Wersja polska
* 3 Fabuła
* 4 Nagrody
* 5 Linki zewnętrzne

Obsada [edytuj]

* Jon Voight – papież (podczas pontyfikatu)
* Cary Elwes – Karol Wojtyła (w młodości)
* Wenanty Nosul – ksiądz Stanisław Dziwisz
* Christopher Lee – kard. Stefan Wyszyński
* Ben Gazzara – kard. Agostino Casaroli
* James Cromwell – kard. Adam Sapieha
* Giuliano Gemma – Joaquín Navarro-Valls
* Mikołaj Grabowski – kard. Joseph Ratzinger
* Robert Mazurkiwicz – Ojciec Karola
* Andrzej Żarnecki – Profesor Kierk
* Ettore Bassi – Gabriel
* Robert Gonera – Tadeusz
* Vittoria Belvedera – Ewa
* Andrzej Niemirski – Wojciech
* Krzysztof Pieczyński – członek PZPR

Wersja polska [edytuj]

Wersja polska: MASTER FILM
Reżyseria: Jerzy Łukaszewicz
Wystąpili:

* Krzysztof Kolberger – Karol Wojtyła - Jan Paweł II
* Jerzy Radziwiłowicz – kard. Stefan Wyszyński
* Olgierd Łukaszewicz – kard. Adam Sapieha
* Zbigniew Zamachowski – ksiądz Stanisław Dziwisz
* Henryk Talar – kard. Agostino Casarolli
* Marcin Bosak – Tadeusz
* Artur Żmijewski – Roman
* Grzegorz Drojewski - chłopak ogłaszający wybuch wojny
* Artur Kaczmarski - dziennikarz ogłaszający w telewizji wybór papieża
* Marek Barbasiewicz
* Marek Obertyn
* Wojciech Machnicki
* Wojciech Malajkat
* Robert Czebotar
* Łukasz Lewandowski
* Joanna Jabłczyńska
* Piotr Szwedes
* Tadeusz Borowski
* Danuta Stenka

i inni

Fabuła [edytuj]
Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Pierwszą sceną filmu jest nieudany zamach na życie papieża 13 maja 1981 roku, na Placu świętego Piotra w Rzymie. Następnie widzimy błyskawiczną akcję przewiezienia papieża do kliniki Gemelli pod kontrolą ks. Dziwisza. Gdy karetka dociera do kliniki, jesteśmy świadkami retrospekcji – przenosimy się ok. 30 lat wstecz. Jesteśmy świadkami przedpowołaniowego życia Karola, pierwszych lat posługi kapłańskiej, jego przygód, przyjaciół, lat przeżytych jako biskup i kardynał, walkę z komunistycznymi władzami, a także moment wyboru na papieża i pierwsze lata urzędowania na Stolicy Piotrowej. Po retrospekcji miejsce mają kolejne wydarzenia z życia Jana Pawła II – pisanie encyklik, przebaczenie zamachowcy, spotkania z młodzieżą, rozmowy z Matką Teresą, pielgrzymki, liczne kanonizacje i beatyfikacje, modlitwy po ataku na World Trade Center, w końcu choroba i śmierć. Końcowe sceny filmu ukazują pogrzeb oraz międzynarodową żałobę.

KasiaKubus · Administrator

Arturo Mari
Z Wikipedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Arturo Mari na Zamku Królewskim, Warszawa, 13 października 2005 r.
Arturo Mari na Zamku Królewskim, Warszawa, 13 października 2005 r.
ks. Zdzisław Peszkowski w rozmowie z Arturo Mari, Warszawa, 13 października 2005 r.
ks. Zdzisław Peszkowski w rozmowie z Arturo Mari, Warszawa, 13 października 2005 r.

Arturo Mari (ur. 1940) - fotograf watykański, osobisty fotograf papieża Jana Pawła II. Jest autorem wielu albumów poświęconych Janowi Pawłowi II, wykonał ok. miliona Jego zdjęć. Pracował jako fotograf kolejnych papieży przez 51 lat.

Swoją pracę rozpoczął 9 marca 1956 za pontyfikatu Piusa XII. Potem, stale jako fotograf L'Osservatore Romano, towarzyszył kolejnym papieżom: Janowi XXIII, Pawłowi VI, Janowi Pawłowi I, Janowi Pawłowi II, aż po obecny pontyfikat Benedykta XVI. Podczas swojej wieloletniej fotograficznej pracy przy boku papieża nigdy nie wziął ani jednego dnia urlopu. Był wierny Janowi Pawłowi II, aż do śmierci. Ostatnie Jego zdjęcie wykonał w dniu pogrzebu Papieża Polaka. Wspomnienia Arturo Mari z życia obok Jana Pawła II spisał Jarosław Mikołajewski z Gazety Wyborczej w książce "Do zobaczenia w raju"

W czerwcu 2007 r. przeszedł na emeryturę. Miejsce Arturo Mariego zajął jego uczeń i asystent Francesco Sforza.

KasiaKubus · Administrator

Zjawisko [edytuj]

Historia i chronologia [edytuj]
Wykres przedstawiający częstotliwość odsłaniania papieskich pomników w Polsce w latach 1980-2005
Wykres przedstawiający częstotliwość odsłaniania papieskich pomników w Polsce w latach 1980-2005

Zwyczaj stawiania pomników papieżom datuje się od czasów średniowiecza, większą skalę przyjął w czasach nowożytnych. Pomniki zazwyczaj umieszczane były w kościołach, bazylikach rzymskich, jak również na placach miast należących do Państwa Kościelnego.

W Polsce od roku 1980 zaczęło być widoczne zjawisko stawiania pomników pierwszemu papieżowi-Polakowi, Janowi Pawłowi II. Za czasów PRL nie miało ono charakteru masowego, nieliczne monumenty stawiane były na terenach przykościelnych, często w miejscach ukrytych i dyskretnych (np. za prezbiterium kościoła, przy plebanii). Od 1998 roku dynamika powstawania pomników przybrała na sile, swoje maksimum uzyskując w roku 2000 (był to Rok Jubileuszowy oraz pierwsza rocznica najdłuższej, siódmej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w roku 1999) - odsłonięto wówczas blisko 50 pomników Papieża.

Rozmieszczenie geograficzne [edytuj]
Rozmieszczenie pomników Jana Pawła II w Polsce w dniu 2 IV 2005 r. (oprac. Kazimierz S. Ożóg)
Rozmieszczenie pomników Jana Pawła II w Polsce w dniu 2 IV 2005 r. (oprac. Kazimierz S. Ożóg)

Do momentu śmierci Jana Pawła II, 2 kwietnia 2005 roku, w Polsce stanęło nieco ponad 230 rzeźbiarskich, przestrzennych pomników papieża-Polaka. Najwięcej, na terenach Polski Południowej i Środkowej, szczególnie w okolicach Krakowa, Tarnowa oraz Łodzi. Na szczególną uwagę zasługuje, pod względem ilości znajdujących się w nim pomników, miasto Kraków. Nawet pobieżna analiza rozmieszczenia geograficznego tych dzieł wykazuje, że najwięcej jest ich na terenach dawnych zaborów austriackiego i rosyjskiego, najmniej zaś na zachodzie i północy kraju (tu zwracają uwagę dzieła m.in. z Szczecina i w Polic).

Artyści [edytuj]

Pierwszy pomnik odsłonięto jesienią 1980 roku na dziedzińcu Kurii Krakowskiej. Stojąca statua jest dziełem włoskiej rzeźbiarki Iole Sensi Croci, podarowana została Krakowowi przez włoskich artystów. Pierwszym pomnikiem zrealizowanym przez polskiego rzeźbiarza jest monumentalna, brązowa figura przy katedrze w Tarnowie, wyrzeźbiona i odlana przez Bronisława Chromego, odsłonięta 21 czerwca 1981 roku. Rzeźbiarzami mającymi największy wkład w tworzenie tego kontrowersyjnego zjawiska są: Czesław Dźwigaj, Gustaw Zemła, Bogdana Ligęza-Drwal, Krystyna Fałdyga-Solska, Wawrzyniec Samp, Władysław Dudek. Kraj zalewają też niedrogie odlewy wykonywane z różnorodnych materiałów (brąz, polimery, beton) przez komercyjne wytwórnie. Często niskiej jakości, artystycznie mierne, są jednak tanie (koszt figury - ok. 4-5 tys. PLN) i dlatego spotykają się z dużym zainteresowaniem inwestorów.

Sytuacja po 2 IV 2005 [edytuj]

Po śmierci Jana Pawła II, w związku z klarowną i niebudzącą tylu kontrowersji sytuacją upamiętniania osoby zmarłej, wznoszeniem papieskich pomników coraz częściej zainteresowane są lokalne samorządy, które ogłaszają konkursy (w latach 2005-2006 m.in. w: Ostrowcu Świętokrzyskim, Stargardzie Szczecińskim, Częstochowie, Toruniu, Ostrowi Mazowieckiej, Tarnogrodzie, Wrześni). Wikłają się jednak w pułapkę przepisów o zamówieniach publicznych, w związku z czym wartości artystyczne mają znaczenie drugorzędne, na plan pierwszy zaś wysuwają się kwestie finansowe (bywa to przyczyną zrywania przedsięwzięć przez pomysłodawców i jurorów, jak np. w Częstochowie i Toruniu).

Zjawisko stawiania pomników Janowi Pawłowi II nie słabnie. Powoli jednak zmienia się funkcja zarówno nowych, jak i starych monumentów. Dzieła memoratywne nabierają funkcji kultowych, stając się figurami kandydata na ołtarze i w efekcie - osoby świętej. Jednocześnie, nieśmiało, przełamywane są dawne ograniczenia, tak w pomnikach rzeźbiarskich, jak i architektonicznych, czego przykładem może być odsłonięty 11 listopada 2006 roku pomnik Biblioteka Świętego Pielgrzyma w Głogowie (autorstwa Eugeniusza Józefowskiego i Adama Olejniczaka) czy próba stworzenia przestrzennego monumentu w Ostrowcu Świętokrzyskim, (autorstwa Andrzeja Zwolaka).

Obok pomników rzeźbiarskich istnieją również pomniki architektoniczne (przykład wspomnianego powyżej monumentu z Głogowa), krzyże i kamienie pamiątkowe, ołtarze, również figury i posągi umieszczane we wnętrzach (świątyń, szkół), lub na ich elewacjach (w niszach, na konsolach itp).

Zjawiskiem pomników Jana Pawła II zajmuje się historyk sztuki z Lublina, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Kazimierz S. Ożóg, który na ich temat obronił 29 listopada 2005 r. doktorat zatytułowany "Miedziany Pielgrzym. Pomniki Jana Pawła II w Polsce w latach 1980-2005", książkę o tym samym tytule wydała w czerwcu 2007 roku oficyna PWSZ w Głogowie.

[link widoczny dla zalogowanych]

KasiaKubus · Administrator

Świadectwo (znana także jako Una vita con Karol) - to biografia Ojca świętego Jana Pawła II oczami kardynała Stanisława Dziwisza, jego wieloletniego współpracownika i osobistego sekretarza. Obejmuje ona lata życia w Polsce (1966-1978) oraz lata późniejszego pontyfikatu (1978-2005).

Autor kładzie w książce nacisk na zarysowanie postaw papieża względem najważniejszych wydarzeń mających miejsce w Europie i na świecie.

Świadectwo to także zbiór m.in. wspomnień dotyczących zamachu na Jana Pawła II, pobytu papieża w klinice Gemelli oraz o sieci podsłuchów, jaką Karol Wojtyła był otoczony w Krakowie.

KasiaKubus · Administrator

Jan Paweł II
WikiPasy.pl
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Jan Paweł II
Jan Paweł II

Karol był zapalonym sportowcem. Lubił zwłaszcza piłkę nożną-najchętniej grywał na bramce. Nazywano go "Martyna", na cześć znanego przedwojennego piłkarza Henryka Martyny. Był sportowcem. Grał nie tylko w piłkę nożną, ale jeździł na nartach, pływał kajakiem i wędrował po górach. Znał się na sporcie, doceniał sportowców i ich wysiłek, nie raz zawodnicy przynosili mu w prezencie swoje koszulki czy trofea.

Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 roku. W wieku 58 lat 16 X 1978 roku został wybrany na papieża, pierwszego od 400 lat, który nie był Włochem.

Jan Paweł II był człowiekiem niezwykłym, przełamywał stereotypy, zmagał się z globalnymi problemami pamiętając przy tym o problemach życia codziennego ludzi w różnych miejscach świata, dbał o drobne społeczności. W swych prawie dwustu pielgrzymkach odwiedzał także te zakątki świata gdzie katolicy stanowili zaledwie promil społeczeństwa. Nawiązał dialog z innymi religiami.

Każda pielgrzymka w Polsce była bardzo oczekiwana i miała swoje głębokie przesłanie. Mówił otwarcie, mówił prawdę - często niewygodną dla miejscowych władz. Kiedy po raz pierwszy przybył jako papież do Polski w 1979 roku jego wezwanie "Niech stąpi duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi" dodało otuchy milionom Polaków w komunistycznym kraju.

Msze odprawiane przez Jana Pawła II miały szczególną atmosferę. Spotkania z młodzieżą, dialogi jakie potrafił nawiązywać z tłumem były niepowtarzalnym przeżyciem dla każdego uczestnika. Spotkania pod oknem Kurii Krakowskiej były owiane niezwykłą aurą, odbywał się wtedy niezwykły dialog między nim - Papieżem Polakiem, a tłumem wiernych. Można przytaczać setki wydarzeń, ogrom nauk i słów jakie głosił ten największy z wielkich. Każdy kto żył w czasie pontyfikatu Jana Pawła II zachował go w sercu inaczej, bez względu na to czy był katolikiem czy nie i bez względu na swoją narodowość.

Nasz Papież zmarł 2 IV 2005 roku o godzinie 21.37.

W naszych sercach i pamięci pozostanie na zawsze jako najwybitniejszy Polak, Wielki Papież, a dla nas też jako Kibic Cracovii. W Watykanie pozostały podarunki jakie Jan Paweł II dostał od "Pasów": diamentowa odznaka Klubu, koszulka z numerem 1 opatrzona nazwiskiem Karol Wojtyła, szopka krakowska oraz zdjęcie drużyny z kibicami zrobione podczas treningu noworocznego.
Żródło: [link widoczny dla zalogowanych]
Audiencja w Watykanie - styczeń 2005
Audiencja w Watykanie - styczeń 2005

Słowa Ojca Świętego skierowane Cracovii podczas prywatnej audiencji, Watykan, styczeń 2005:
"cieszę się, że mogę gościć przedstawicieli tak znamienitego klubu sportowego, który już od stu lat wpisuje się w pejzaż naszego miasta. Wiem, że w ciągu tego wieku były lata świetności, ale też nie brakowało trudnych okresów. Miło mi słyszeć, że ostatnie lata przynoszą sukcesy. Życzę, aby było ich coraz więcej. Niech Cracovia daje świadectwo, że sport, kształtując charaktery oraz ucząc szlachetnego współzawodnictwa i solidarności w wysiłku, może być wyrazem najwyższych wartości ludzkich i społecznych. Niech Bóg Wam błogosławi!"

KasiaKubus · Administrator

Anegdoty papieskie

Jan Paweł - Pawłowi
Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec zebranym na mszy tak spodobały się cytowane przez Papieża słowa św. Pawła, że przerwali mu i zaczęli bić brawo. Kiedy Ojciec Święty znów doszedł do głosu, przerywając przygotowaną mowę, stwierdził: "Dziękuję w imieniu świętego Pawła".
"Jak się czuje piesek?"
Jeden z watykańskich prałatów chciał się nauczyć polskiego, więc sprowadził sobie nasz elementarz. Nauka była jednak tak pospieszna, że kiedy chciał się nową umiejętnością pochwalić przed Ojcem Świętym, coś mu się pomyliło i zamiast: "Jak się czuje Papież", rzekł: "Jak się czuje piesek?". Papież spojrzał na niego zdumiony, po czym odpalił: "Hau, hau".
Papieskie wagary
Podczas powitania w Monachium Papież spytał licznie obecne dzieci: "Dano wam dziś wolne w szkole?". "Tak" - wrzasnęła z radością dzieciarnia. "To znaczy - skomentował Jan Paweł II - że papież powinien częściej tu przyjeżdżać".
"Z wami dziecinnieję"
Podczas jednej ze swoich wizytacji rzymskich parafii Papież - jak to ma w zwyczaju - wdał się w rozmowę z dziećmi. - Wy jesteście młodzi, a ja już jestem stary - powiedział.
- Nie, nie jesteś stary - gromko zaprotestowały dzieci.
- Tak, ale jak jestem z wami, to dziecinnieję - replikował Papież

"Złość piękności szkodzi"
Przed kilku laty - wspomina watykański korespondent Telewizji Publicznej, Jacek Moskwa - po modlitwie "Anioł Pański" Jan Paweł II przemawiał, niemal krzycząc. Zaraz potem, podczas audiencji w Pałacu Apostolskim, Moskwa prosił Papieża, aby na siebie uważał, bo jego chrypka zaniepokoiła dziennikarzy.
- To ze złości - usprawiedliwiał się Papież.
A odchodząc dodał: - A złość piękności szkodzi.
"Jakoś człapię"
Podczas czwartej pielgrzymki do Ojczyzny, w Olsztynie, dziennikarzowi "Gazety Wyborczej" udało się wychylić głowę ponad tłum i zapytać Jana Pawła II o zdrowie.
- A jakoś człapię - odpowiedział Papież.
Opaleni kardynałowie
Pod koniec pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, w czerwcu 1979 roku, upływającej pod znakiem upałów, Papież oznajmił, że jej pierwszy efekt jest już widoczny - opalili się towarzyszący mu kardynałowie.
"Więcej już nic nie mówię..."
Przed ponad 25 laty Papież w ten sposób zakończył pierwszą audiencję dla Polaków: "Więcej już nic nie mówię, bo jeszcze bym coś takiego powiedział, że później Kongregacja Nauki Wiary musiałaby się do mnie dobrać".
"O cześć wam, panowie magnaci!"
Po jednym ze spotkań Papież pożegnał polskich biskupów słowami znanej pieśni: "O cześć wam, panowie magnaci!"
Przeprosiny
Metropolita krakowski Karol Wojtyła przyjechał na pogrzeb sufragana częstochowskiego, biskupa Stanisława Czajki, niemal w ostatniej chwili. Witając się ze zgromadzonymi na uroczystości biskupami, jakoś pominął biskupa z Siedlec. Rychło jednak się spostrzegł, wrócił, podszedł do pominiętego i powiedział:
- Świnia jestem, nie przywitałem Księdza Biskupa!

KasiaKubus · Administrator

Jeździć po kardynalsku
Pewnego razu zapytano Karola Wojtyłę, czy uchodzi, aby kardynał jeździł na nartach. Wojtyła uśmiechnął się i odparł:
- Co nie uchodzi kardynałowi, to źle jeździć na nartach!
Podryw na księdza
Pewnego razu Karol Wojtyła wybrał się na samotną wycieczkę w góry. Ubrany sportowo, wyglądał tak, jak wielu innych turystów. W trakcie wędrówki spostrzegł, że zapomniał zegarka, podszedł więc do opalającej się na uboczu młodej kobiety i już miał zapytać o godzinę, gdy ta uśmiechnęła się.
- Zapomniał pan zegarka, co?
- A skąd pani wie? - zapytał zaskoczony Wojtyła.
- Z doświadczenia - odrzekła - Jest pan dziś już dziesiątym mężczyzną, który zapomniał zegarka. Zaczyna się od zegarka, potem proponuje się winko, wieczorem dansing...
- Ależ proszę pani, ja jestem księdzem - przerwał jej zawstydzony Wojtyła.
- Wie pan - odpowiedziała rozbawiona nieznajoma - podrywano mnie w różny sposób, ale na księdza to pierwszy raz.
"Wszyscy sobie poszli"
Któregoś wieczoru, podczas szpitalnej rekonwalescencji w klinice Gemelli po zamachu na Placu świętego Piotra, Papież wyszedł ze swojego pokoju na opustoszały korytarz. Rozejrzał się i powiedział: "Ładne rzeczy, wszyscy sobie poszli, a mnie zostawili!"
"Witamy cię, Alleluja!"
Ale nie zawsze Jan Paweł II tak łatwo rezygnował z przekomarzania się z tłumem. Ostatniego wieczoru na przekór zebranym Papież zaczął śpiewać "Żegnamy cię, Alleluja", na co młodzi reagowali głośnym sprzeciwem i pieśnią "Witamy cię, Alleluja!". "A takiemu, który odjeżdża życzy się «przyjdą zaś» i ja też sobie życzę" - zakończył spór Jan Paweł II.
"Jesteś młody!"
Podczas pielgrzymki do Polski w 2002 roku stałym punktem programu stały się wieczorne spotkania Jana Pawła II z młodzieżą zgromadzoną pod oknem Pałacu Arcybiskupów w Krakowie. Powiedział wówczas, że od pierwszego spotkania pod tym oknem minęło 23 lata. "Jesteś młody!" - skandowała młodzież. "I ci, którzy wtedy, 23 lata temu byli pod oknem na Franciszkańskiej mają 23 lata więcej" - dodał Papież. "Też są młodzi! Też są młodzi! - odkrzyknęli zebrani. Po chwili Papież stwierdził: "Nic nie poradzimy... Jak są młodzi to są młodzi, nie ma wyjścia..."
"Witaj ty leniu!"
W Elblągu wierni często przerywali Papieżowi okrzykami. "Ktoś się kiedyś pomylił i zamiast wołać niech żyje papież, zaczął wołać: niech żyje łupież. Ja was do tego nie zachęcam." A kiedy krzyczano do niego "Witaj w Licheniu", stwierdził: "Myślałem, że mówicie: witaj ty leniu!".
"Nie przyjeżdżo - przyjeżdżo"
Niezwykłe także pod względem humorystycznym były spotkania Jana Pawła II z tłumami wiernych podczas jego pielgrzymek do ojczyzny. W 1999 roku z powodu choroby nie mógł pojechać do Gliwic. Odwiedził jednak to miasto ostatniego dnia swojej wizyty w Polsce. "Ja bym z takim Papieżem nie wytrzymał - powiedział. - Ma przyjechać, nie przyjeżdżo, potem znowu ni ma przyjechać - przyjeżdżo".
"Nie wiem, jeszcze nie czytałem gazet"
Jeden z najbardziej rozpowszechnionych żartów Jana Pawła II pochodzi z czasów, kiedy był chory. Na pytanie jak się czuje odpowiadał: "Nie wiem, jeszcze nie czytałem gazet". Powtórzy ten żart także podczas swojego ostatniego pobytu w klinice Gemelli.
"Eppur si muove"
Kiedy w połowie lat 90. Papież zaczął mieć problemy z chodzeniem, potrafił żartować z własnej słabości. W 1994 roku podczas obrad Synodu Biskupów, z trudem podszedł do stołu prezydialnego i zamruczał pod nosem "Eppur si muove" (A jednak się porusza - zdanie Galileusza o Ziemi po wymuszonym przez Inkwizycję uroczystym wyrzeczeniu się swoich poglądów astronomicznych).
"Masz, teraz ty rządź"
Kardynał Wojtyła cenił u swoich podwładnych ich własne zdanie, nawet jeśli trudno mu było je zaakceptować. Znany z obstawania przy swoim ksiądz Tadeusz Pieronek swego czasu spierał się o coś z kardynałem. Wreszcie kardynał Wojtyła zdjął swój krzyż biskupi, podał go księdzu Pieronkowi i powiedział: "Masz, teraz ty rządź".

KasiaKubus · Administrator

"A Dzienniczek nie może zginąć!"
Kiedy jedna z sióstr opiekujących się zapiskami siostry Faustyny zapytała kardynała Wojtyłę czy może je zawieźć księdzu, który miał napisać teologiczną opinię na temat "Dzienniczka", ten odmówił stanowczo. "Będzie Siostra jechała tramwajem, tramwaj się wykolei, i Dzienniczek zginie. I Siostra zginie, ale to nic, bo Siostra pójdzie do nieba. A Dzienniczek nie może zginąć!".
"Umówiłem się z nią na dziewiątą, tak mi do niej tęskno już..."
Jedną z sióstr sekretarek, która miała rozpocząć pracę przy przepisywaniu homilii o 9 rano, lecz spóźniła się nieco, kardynał Wojtyła powitał filmowym szlagierem: "Umówiłem się z nią na dziewiątą, tak mi do niej tęskno już..."
"...najprzystojniejszy Księże Kardynale"
Zabawne sytuacje nie peszyły Karola Wojtyłę także jeśli zdarzały się za sprawą kobiet. "Eminencyjo, najprzystojniejszy Księże Kardynale" - tak kiedyś powitała Karola Wojtyłę jedna z parafianek Podhala. "No, coś w tym jest" - odpowiedział niespeszony kardynał.
"40 procent"
Karol Wojtyła lubił żartować także z dziennikarzami. "Ilu polskich kardynałów jeździ na nartach?" - zapytali go kiedyś zagraniczni dziennikarze, którzy wiedzieli już o jego sportowej pasji. "40 procent" odpowiedział poważnie kardynał Wojtyła. "Ale przecież w Polsce jest tylko dwóch kardynałów" - dziwili się dziennikarze. "Ale kardynał Wyszyński stanowi 60 procent" - odpowiedział.
"A co, nie wolno mi?"
"A co, nie wolno mi?" - zapytał figlarnie ojca Leona Knabita, kiedy zaskoczony zakonnik oburzył się na powtórzenie przez kardynała Wojtyłę jego gestu przyklęknięcia i ucałowania dłoni. Dystans do samego siebie i zmniejszanie dystansu do ludzi były cechami charakterystycznymi dla Karola Wojtyły. Zadziwiał ludzi, gdy jako biskup biegł, aby zdążyć na spotkanie i jako kardynał, gdy zjeżdżał po poręczy zamiast zejść po schodach.
"Wujek jestem!"
"Wujek jestem!" - zawołał pierwszy na powitanie swoich podopiecznych z duszpasterstwa, wybawiając ich z zakłopotania, kiedy po raz pierwszy spotkał ich jako biskup. Młodzi łamali sobie głowę jak zwracać się do niego po sakrze biskupiej, bo wydało im się, że dotychczasowe "Wujku" już nie pasuje.

KasiaKubus · Administrator

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

GLOWNE ZRODLO WSZYSTKI ZGROMADZONYCH TEKSTOW TO STRONKA
[link widoczny dla zalogowanych]

KasiaKubus · Administrator

Jan Paweł II w anegdotach
Joe Monster | Sob 02-04-2005 10:07

Niektórzy mogliby odnieść wrażenie, że Jan Paweł II był człowiekiem poważnym i nudnym. I tu się bardzo mylą, bo Papa, jak nikt przed nim w Watykanie, tryskał zwariowanym poczuciem humoru. I o tym musimy pamiętać żegnając się z NIM...

Szklana klatka
Papież był bardzo niezadowolony z tego, że obwozi się go w szklanej klatce. Pomysłu tego broniła pewna Polka, mając możliwość rozmowy z Janem Pawłem II w Krakowie.
- Ta klatka zmniejsza jednak ryzyko - tłumaczyła - Nic nie poradzimy, że się lękamy o Waszą Świątobliwość...
- Ja też - uśmiechnął się Papież - niepokoję się o swoją świątobliwość.

Wszyscy sobie poszli
Któregoś wieczoru, podczas szpitalnej rekonwalescencji w klinice Gemelli po zamachu na Placu świętego Piotra, Papież wyszedł ze swojego pokoju na opustoszały korytarz. Rozejrzał się i powiedział: "Ładne rzeczy, wszyscy sobie poszli, a mnie zostawili!"

Podryw na księdza
Pewnego razu Karol Wojtyła wybrał się na samotną wycieczkę w góry.
Ubrany sportowo, wyglądał tak, jak wielu innych turystów. W trakcie wędrówki spostrzegł, że zapomniał zegarka, podszedł więc do opalającej się na uboczu młodej kobiety i już miał zapytać o godzinę, gdy ta uśmiechnęła się.
- Zapomniał pan zegarka, co?
- A skąd pani wie? - zapytał zaskoczony Wojtyła.
- Z doświadczenia - odrzekła - Jest pan dziś już dziesiątym mężczyzną, który zapomniał zegarka. Zaczyna się od zegarka, potem proponuje się winko, wieczorem dansing...
- Ależ proszę pani, ja jestem księdzem - przerwał jej zawstydzony Wojtyła
- Wie pan - odpowiedziała rozbawiona nieznajoma - podrywano mnie w różny sposób, ale na księdza to pierwszy raz.

Jeździć po kardynalsku
Pewnego razu zapytano Karola Wojtyłę, czy uchodzi, aby kardynał jeździł na nartach. Wojtyła uśmiechnął się i odparł:
- Co nie uchodzi kardynałowi, to źle jeździć na nartach!

Przeprosiny
Metropolita krakowski Karol Wojtyła przyjechał na pogrzeb sufragana częstochowskiego, biskupa Stanisława Czajki, niemal w ostatniej chwili. Witając się ze zgromadzonymi na uroczystości biskupami, jakoś pominął biskupa z Siedlec. Rychło jednak się spostrzegł, wrócił, podszedł do pominiętego i powiedział:
- Świnia jestem, nie przywitałem Księdza Biskupa!

Pożegnanie biskupów
Po jednym ze spotkań Papież pożegnał polskich biskupów słowami znanej pieśni: "O cześć wam, panowie magnaci!"

Więcej już nic nie powiem
Przed ponad 25 laty Papież w ten sposób zakończył pierwszą audiencję dla Polaków: "Więcej już nic nie mówię, bo jeszcze bym coś takiego powiedział, że później Kongregacja Nauki Wiary musiałaby się do mnie dobrać".

Opaleni kardynałowie
Pod koniec pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, w czerwcu 1979 roku, upływającej pod znakiem upałów, Papież oznajmił, że jej pierwszy efekt jest już widoczny - opalili się towarzyszący mu kardynałowie.

Jakoś człapię
Podczas czwartej pielgrzymki do Ojczyzny, w Olsztynie, dziennikarzowi "Gazety Wyborczej" udało się wychylić głowę ponad tłum i zapytać Jana Pawła II o zdrowie.
- A jakoś człapię - odpowiedział Papież.

Złość piękności szkodzi
Przed kilku laty - wspomina watykański korespondent Telewizji Publicznej, Jacek Moskwa - po modlitwie "Anioł Pański" Jan Paweł II przemawiał, niemal krzycząc. Zaraz potem, podczas audiencji w Pałacu Apostolskim, Moskwa prosił Papieża, aby na siebie uważał, bo jego chrypka zaniepokoiła dziennikarzy.
- To ze złości - usprawiedliwiał się Papież.
A odchodząc dodał: - A złość piękności szkodzi.

Z Wami dziecinnieję
Podczas jednej ze swoich wizytacji rzymskich parafii Papież - jak to miał w zwyczaju - wdał się w rozmowę z dziećmi.
- Wy jesteście młodzi, a ja już jestem stary - powiedział.
- Nie, nie jesteś stary - gromko zaprotestowały dzieci.
- Tak, ale jak jestem z wami, to dziecinnieję - replikował Papież.

Mów mi wujaszku
Podczas pierwszej wizyty w USA Papież spotkał się z rodziną prezydenta Jimmy’ego Cartera. Pięcioletnia wówczas wnuczka prezydenta, mając kłopoty z wygłoszeniem powitania, powtarzała w kółko:
- Jego Świątobliwość, Jego Świątobliwość.
Papież, chcąc wybawić dziewczynkę z kłopotów, wziął ją w ramiona i powiedział:
- Mów mi wujaszku.

Papieskie wagary
Podczas powitania w Monachium Papież spytał licznie obecne dzieci: "Dano wam dziś wolne w szkole?". "Tak" - wrzasnęła z radością dzieciarnia. "To znaczy - skomentował Jan Paweł II - że papież powinien częściej tu przyjeżdżać".

Jak się czuje piesek
Jeden z watykańskich prałatów chciał się nauczyć polskiego, więc sprowadził sobie nasz elementarz. Nauka była jednak tak pospieszna, że kiedy chciał się nową umiejętnością pochwalić przed Ojcem Świętym, coś mu się pomyliło i zamiast: "Jak się czuje Papież", rzekł: "Jak się czuje piesek?". Papież spojrzał na niego zdumiony, po czym odpalił: "Hau, hau".

Jan Paweł - Pawłowi
Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec zebranym na mszy tak spodobały się cytowane przez Papieża słowa św. Pawła, że przerwali mu i zaczęli bić brawo. Kiedy Ojciec Święty znów doszedł do głosu, przerywając przygotowaną mowę, stwierdził: "Dziękuję w imieniu świętego Pawła".

To tylko wasza konstytucja
W ostatnim dniu pielgrzymki do Polski w 1983 roku podczas pożegnania na lotnisku generał Jaruzelski poskarżył się Papieżowi, że ten w swych homiliach niezwykle surowo potraktował reżim komunistyczny.
- Ja jedynie przytaczałem artykuły waszej własnej konstytucji - odparł łagodnie Papież.

Nie szumcie siostry nam
W hiszpańskiej Avili, gdy szum czyniony przez rozradowane zakonnice stawał się już wprost nie do zniesienia, Papież wypalił: "Te siostry, które ślubowały milczenie, hałasują tu najgłośniej".

Niech żyje łupież...
Podczas ostatniej pielgrzymki w Pełpinie: "Jak tak krzyczycie ’Niech żyje papież’, przypomina mi się, gdy ktoś się pomylił i krzyknął: ’Niech żyje łupież’. Ja was do tego nie zachęcam".

Ech, popapieżyć
Ojciec Święty do odwiedzającego Go polskiego księdza:
- Poczekaj chwilę na mnie, muszę trochę popapieżyć.

Papież nie da sobą kręcić
Podczas drugiej pielgrzymki do Ojczyzny w 1983 roku tłumy krakowian gromadziły się przed domem arcybiskupów, który był rezydencją Ojca Świętego. Ludzie ani myśleli rozstać się ze stojącym w oknie papieżem i bez końca przedłużali dialog z nim. Wreszcie Ojciec Święty powiedział: "Cztery lata temu kręciliście mną, jak chcieli, a teraz już jestem starym papieżem i nie dam sobą kręcić".
Ten to ma dech
W czasie tej samej pielgrzymki, 22 czerwca 1983 roku, na krakowskich błoniach odbyła się beatyfikacja dwóch powstańców styczniowych - brata Alberta Chmielowskiego i ojca Rafała Kalinowskiego. W trakcie ceremonii buchnął nagle z kadzielnicy wielki płomień, z którym nie mogli sobie poradzić ani ministranci, ani księża koncelebranci. Wreszcie ówczesny ceremoniarz papieski ks. John Magee, Irlandczyk, dmuchnął tak skutecznie, że płomień zgasł i z kadzielnicy począł unosić się upragniony dymek. Wydarzenie nie uszło uwagi Ojca Świętego, który, sięgając po kadzidło, powiedział z uznaniem o swoim ceremoniarzu: "Ten to ma dech!".

Czy Wyborcza wybiera PapieżaReporter "Gazety Wyborczej" podczas pielgrzymki Jana Pawła II w 1991 roku nie posiadał się ze szczęścia, kiedy stanął "oko w oko" z Papieżem, gdy ten wychodził ze swojego dawnego kościoła parafialnego w rodzinnych Wadowicach. Rozradowany krzyknął: "Pozdrowienia od polskich dziennikarzy dla Ojca Świętego".
"A Pan gdzie pracuje?" - zapytał dociekliwie Jan Paweł II
I tu pod reporterem ugięły się nogi, bo pomyślał sobie, że do Papieża doszły głosy, iż "Gazeta" pisze czasem krytycznie o Kościele. Odpowiedział jednak zgodnie z prawdą: "W Gazecie Wyborczej".
Ojciec Święty jednak jak zwykle zachował klasę i zapytał z charakterystycznym dla siebie dowcipem: "A będziecie tam wybierać?".

Nie mądrz się, lecz módl
Ojciec Jan Andrzej Kłoczowski, dominikanin, zapytał kiedyś Papieża, czy dojdzie do skutku planowane w roku jubileuszowym 2000 spotkanie przedstawicieli trzech wielkich religii:
- Czy na Górze Synaj pojawią się chrześcijanie, muzułmanie i Żydzi? - dociekał zakonnik
- Ty się nie wymądrzaj, ty się módl! - odpowiedział Ojciec Święty

Czy protestanci wstaną wcześniej
Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec w 1980 roku jeden z dziennikarzy zagadnął Jana Pawła II, czy zgadza się z opinią, że za mało czasu poświęcił na rozmowy z protestantami.
"W Moguncji mogę wstać o dwie godziny wcześniej, ażeby z nimi rozmawiać, ale czy oni też wcześniej wstaną?" - opowiedział Papież

Niesforny Papież
Jak wiadomo podczas wizyty w 1999 roku w Polsce Jan Paweł II zachorował i z tego powodu odwołano jego wizytę w Gliwicach. Ojciec Święty nie dopuścił jednak do tego, aby to śląskie miasto było jedynym miejscem na trasie jego pielgrzymki, którego nie odwiedził. Niespodziewanie w ostatnim dniu wizyty, 17 czerwca, przybył do Gliwic, a zebranemu pół milionowi wiernych dziękował za "świętą cierpliwość dla Papieża". Posługując się gwarą śląską, Jan Paweł II tak oto dialogował z tłumem:
- Widać, że Ślązak cierpliwy i twardy, bo ja bym z takim Papieżem nie wytrzymał. Ma przyjechać, nie przyjeżdżo, potem znowu ni ma przyjechać - przyjeżdzo
- Nic nie szkodzi - odparli wierni.
- No, to dobrze. Jak nic nie szkodzi, to jakoś ze spokojnym sumieniem odjadę do Rzymu.

Ja w tym wieku byłem papieżem
W 1992 roku ojciec Leon Knabit został zaproszony na kolację do Ojca Świętego w pałacu watykańskim. W pewnym momencie Papież nieoczekiwanie zapytał: "To ile ojciec ma właściwie lat?".
- "Sześćdziesiąt trzy" - odparł benedyktyn.
- O to w tym wieku ja już byłem papieżem - odrzekł Jan Paweł II.
- Wiem o tym. Wiem i bardzo mi wstyd - powiedział ociec Leon i obaj wybuchnęli śmiechem.

Kurczę jest tańsze
Ksiądz Mieczysław Maliński, przyjaciel Ojca Świętego, podczas jednej ze swoich wizyt w domu papieskim nie posiadał się ze zdumienia, kiedy siostra usługująca do stołu papieżowi przyniosła gospodarzowi na kolację rybę, a jemu podała na talerzu kurczaka. Ksiądz Mieczysław zapytał: "Dlaczego?"
- Dostałeś kurczę, bo kurczę jest tańsze - oznajmił z uśmiechem Ojciec Święty.

Kluger za Papieża?
W 1997 roku, podczas wizyty w Zakopanem, Jan Paweł II spotkał siew "Księżówce" ze swoimi kolegami gimnazjalnymi Teofliem Bojesiem i Stanisławem Jurą.
- Jak długo zamierza Wasza Świątobliwość zostać z nami w Polsce tym razem? - zapytał Jura - mam nadzieję, że przynajmniej miesiąc?
- Och, nie - odpowiedział Jan Paweł II - Muszę wracać do Rzymu pojutrze. Wiecie, że jestem papieżem. Mam dużo pracy w Watykanie.
- Dlaczego uciekasz tak szybko - spytał Jura - Czyż nie zostawiłeś tam Jurka Klugera w zastępstwie?

Znowu te ptopty
W jednym z polskich miast, gdzie przygotowano na obiad kurczaka, Jan Paweł II miał powiedzieć z dezaprobatą: "Znowu te ptopty".

Był też nauczycielem
Była sesja zimowa. Czekaliśmy na ks. prof. K. Wojtyłę, który miał egzaminować z etyki. Po dwóch godzinach wszyscy rozeszli się do domów, poza jednym kolegą księdzem, który przez cały semestr nie był na ani jednym wykładzie ks. prof. Wojtyły, gdyż w tym czasie wyjeżdżał na wystawy malarstwa do Warszawy. Ksiądz Profesor prosto z opóźnionego pociągu przyszedł pod salę egzaminacyjną. Wyglądał bardzo młodo, nie wyróżniał się wizualnie wśród księży studentów, którzy byli parę lat młodsi od niego. Ksiądz student pyta K. Wojtyłę, którego wcześniej nie widział na oczy: – Stary, ty też na egzamin? – Tak – odpowiedział zgodnie z prawdą Ksiądz Profesor, nie dodając ważnego szczegółu, że w charakterze egzaminatora. Ksiądz student zaczął ubolewać nad spóźnieniem egzaminatora, a tenże w mig zorientował się, że czekający nie uczęszczał na wykłady. Usiadł obok niego i zaczęli godzinną rozmowę związaną z zagadnieniami etyki, które były przedmiotem wykładów. Ksiądz student z podziwem popatrzył na ks. Wojtyłę i stwierdził:
– Stary, jak ty jesteś obkuty! Proszę cię, jeśli przyjdzie Ksiądz Profesor, to nie wchodź przede mną na egzamin, bo z pewnością obleję!
– Dobrze – zgodził się pokornie ks. Wojtyła – ale powiedz mi szczerze, dlaczego nie byłeś na ani jednym wykładzie?
– Bo wiesz, panuje powszechna opinia, że jego wykłady są bardzo trudne i wręcz abstrakcyjne, ale gdyby miał taki dar przekazywania wiedzy jak ty, to słuchałbym go z największą przyjemnością.
– Dobrze, to daj indeks – powiedział Ksiądz Profesor.
– Co ty, żarty sobie stroisz? – zapytał ksiądz student, na co usłyszał:
– Daj indeks, jestem Wojtyła – i Ksiądz Profesor wpisał oniemiałemu z przerażenia koledze 4+, z uwagą, by jednak w przyszłym semestrze zaczął uczęszczać na wykłady, by samemu wyrobić sobie sąd o wykładowcy. Tym pozornie małym wydarzeniem, o którym dowiedzieliśmy się natychmiast, zyskał taką sympatię, że bariera iluzorycznego strachu została pokonana na zawsze...

Komu lektykę
Papież głośno rozmyśla przy licznych współpracownikach:
- Co ja zrobię z tymi sedia gestatoria (lektykami papieskimi)? Kurzą się, miejsce zajmują. Paweł VI sprzedał tiarę i pieniądze rozdał ubogim, ale komu ja to sprzedam? Wiem... (i tu pada nazwisko jednego z polskich biskupów).

Siostrzyczka Tomciu Paluszka
W czasie jednej z ceremonii na Placu świętego Piotra Papież, przechodząc wzdłuż barier, zauważa małą dziewczynkę, zagubioną w tłumie, ludzie podają mu ją ponad barierą, a on bierze ją za rękę i wędrują we dwoje po wyłożonej czerwonym suknem drodze do tronu. I tu nagle wkraczamy w bajkę: kolumnada Barniniego staje się lasem o pniach bez gałęzi. Ojciec Święty w obszernych szatach, z mitrą błyszczącą w słońcu, staje się jakiś królem z legendy, a dziewczynka - siostrzyczką Tomcia Paluszka. Doszedłszy do tronu, legendarny król podnosi dziecko w górę tak, żeby zewsząd można je było zobaczyć i przybiegający z głębi placu rodzice odbierają je z papieskich rąk.

Tylko nie mówicie Papieżowi!
Kiedy Papież przebaczył swojemu zamachowcy - Alemu Agcy - do Andre Frossarda zgłosił się pewien Polak, twierdząc, że wie na pewno, "jacy ludzie włożyli broń w rękę Turka". Frossard rzucił z pośpiechem: "Niech Pan tylko tego nie mówi Ojcu Świętemu! Jeszcze każe nam się za nich modlić!".

Biskup i góral
W czasie jednej z wędrówek po górach biskup Karol Wojtyła spotkał górala, który - widząc wędrowca utrudzonego i zakurzonego - zapytał go, kim jest.
- Biskupem! - odpowiedział zziajany Karol
- Jak wyście som biskupem, to jo jestem papieżem! - wzruszył ramionami góral.

Najprzystojniejszy kardynał
Kiedyś, podczas wizytacji jednej z podhalańskich parafii przejęta z wrażenia gaździna pomyliła przygotowany tekst powitania kardynała Karola Wojtyły i zamiast zatytułować go "najdostojniejszym", powiedziała "Witojcie nom najpsystojniejsy księze kardynale". On zaś spojrzał na nią z filuternym błyskiem w oku i odparł: "No, coś w tym jest".

A co, nie wolno mi?
Kiedy po Krakowie rozeszła się wieść, że 29 maja 1967 roku arcybiskup Karol Wojtyła został kardynałem, ojciec Leon Knabit, benedyktyn z Tyńca, znany obecnie z prowadzenia programów telewizyjnych, pogratulował nominowanemu w typowy dla księży sposób: ukląkł na jedno kolano i pocałował go w rękę. Ku zaskoczeniu ojca Leona świeżo upieczony kardynał zrobił dokładnie to samo.
"Proszę Księdza Kardynała!" - zawołał zmieszany i zażenowany benedyktyn.
"A co, nie wolno mi?" - odparł z figlarnym uśmiechem przyszły papież.

Wierszyki na różne okazje
Podczas wypraw turystycznych ze studentami ks. Karol Wojtyła, zwany "Wujkiem", często układał wierszyki i piosenki do różnych sytuacji. W 1957 roku w Bieszczadach recytował taki oto dwuwiersz:
"Rano mnie chwalą, wieczorem mnie ganią
i jak tu można wierzyć tym... paniom".
W 1952 roku swojej podopiecznej, świeżo upieczonej nauczycielce, podarował notes z dedykacją:
"W tym notesie nie pisz dwójek,
o to prosi Cię dziś Wujek!".
W 1955 roku, podczas spływu kajakowego na Drawie, cała grupa, potwornie zmęczona, dotarła na biwak o zmroku. Jedynie "Wujek" nie tracił rezonu i całą sytuację spuentował rymowanką:
"Za te całodzienne harce,
Zmówię brewiarz przy latarce".
Wierszyki do różnych sytuacji układał również będąc biskupem i kardynałem. Kiedy wyjeżdżając na narty do Zakopanego zatrzymał się w klasztorze urszulanek na Jaszczurówce, "dokuczał" jednej z sióstr, o imieniu Alfonsa, ułożonym przez siebie wierszykiem: "Siostra Alfonsa na mnie się dąsa".

Nie ma chrztu bez wody
15 maja 1977 roku, po wielu trudnościach i po długoletnich oczekiwaniach na pozwolenie budowy kościoła, odbył się wreszcie długo oczekiwana konsekracja świątyni w Nowej Hucie-Bieńczycach. Na uroczystościach w mieście, gdzie według założeń władz komunistycznych nie miało być miejsca dla Boga, przybyło kilkadziesiąt tysięcy osób. Stali oni cierpliwie kilka godzin mino nieustannie padającego ulewnego deszczu. Kardynał Karol Wojtyła dodawał im ducha słowami: "Konsekracja to jakby chrzest, a gdzie jest chrzest, tam musi być i woda".

Czy jest tu biskup?
W 1960 roku, wracając po Bieszczadach, grupa "Wujka" wsiadła do pociągu do Krakowa w Sanoku. Nagle do przedziału wtargnął konduktor i zakrzyknął: "Czy jest tu Biskup?". Wszyscy zaniemówili, nie widząc o co chodzi. Widząc zdziwione miny, konduktor wyjaśnił: "Uczeń Biskup z Rybnika". Pierwszy ocknął się ks. Wojtyła, który był już wówczas biskupem i odpowiedział: "Nie, nie ma go tutaj". Okazało się, że konduktor znalazł legitymację niefortunnego Biskupa i szukał go, by mu ją oddać.

Papież to nie mistrz olimpijski
Pracownicy Watykanu nie mogli pogodzić się z tym, że nowy papież nie chce korzystać z lektyki papieskiej, zwanej sedia gestatoria.
"Bez sedia gestatoria Ojciec Święty nie będzie widziany, może więc jakiś podest?" - nie dawali za wygraną "watykańczycy".
"Na podest nie wejdę, nie jestem mistrzem olimpijskim!" - oznajmił stanowczo Jan Paweł II.

Górale obronią
Nazajutrz po uroczystości inauguracji pontyfikatu, 23 października 1978 roku, papież spotkał się w Auli Pawła VI ze swoimi rodakami licznie przybyłymi do Rzymu. Dostrzegłszy górali w pięknych, tradycyjnych strojach, podszedł do nich i powiedział: - "No, jacyż to z was są górale, co ciupagi macie, a swojego metropolitę toście wypuścili z Krakowa?". Na to Staszek Trzebunia odpowiedział: "Przecież jakby się tu wom jaka krzywda działa, to my przyjdziemy i was bydziemy bronić!".

W momencie, kiedy przygotowaliśmy ten tekst, Papież jeszcze żył. Tym bardziej teraz pamiętajmy nie tylko o tym, że odszedł, ale o tym, jak wielkim człowiekiem był przez te wszystkie lata, szczególnie dla nas, Polaków. Nie tylko był człowiekiem wielkim, dobrym, otwartym, ale zawsze też potrafił w tym, co nas otacza, znaleźć coś przekornego, coś figlarnego, coś ,co ma w sobie to drugie znaczenie. Teraz jest po drugiej stronie życia i jestem przekonany, że chce, abyśmy w naszym smutku też o tym pamiętali.

Redakcja JM